بریده‌هایی از کتاب دیدار اتفاقی با دوست خیالی

هیچ‌کس برایش مهم نیست! آدم‌ها مشکلات خودشان را دارند! اشکالی ندارد. معنی‌اش این نیست که تو نباید کارت را انجام دهی؛ معنی‌اش این است که باید آن را، یک‌جورهایی، محض خودش و بدون هیچ خیال باطلی انجام دهی. صرفاً بنویس، صرفاً زندگی کن و خیلی به خودت اهمیت نده. هیچ‌کس برایش مهم نیست. همه‌اش سربه‌سر گذاشتن است.

پیوستگی‌های جغرافیایی در طول تاریخ قابل‌توجه‌اند. ولی گسل‌هایی که اندیشه و تفکر در آن انداخته‌اند از این هم قابل توجه‌ترند.

تصاویر خردترْ حقیقت بزرگ‌تر را می‌گویند.

اگر تلویزیون دهکدهٔ جهانی را ساخت، اینترنتْ روان جهانی را می‌سازد: همه به هم وصلیم، مثل تعدادی نورون.

زندگی اجتماعی یعنی تکلیف ما را عدهٔ معدودی روشن می‌کنند؛ عده‌ای که باقی‌مان قدرت تعیین‌تکلیف بهشان داده‌ایم.

اتوبوس‌ها مسیرهایی ازپیش‌تعیین‌شده را دنبال می‌کنند و مترو برنامهٔ زمانی دارد ولی آدمی که پای پیاده دارد هر جا دلش خواست می‌رود.

افکارْ بزرگ‌تر از چیزهایی‌اند که آن‌ها را انتقال می‌دهند. ابداعات و اختراعات ما شاید آگاهی‌مان را شکل دهند ولی این آگاهی ماست که اعتقادات‌مان را می‌سازد و ما بیشتر از هر چیز بر اساس همین اعتقادات زندگی می‌کنیم.

زندگی غنی است -بها و اهمیت دارد-و رسیدن به این غنا قدری زمان می‌برد.

ذائقه پایدارتر از مدهای روز است و بی‌ثبات‌تر از ارزش‌ها.

اگر ماری‌آنتوانت از روسو یاد گرفت که لذت‌های ساده جزو طبیعت زندگی‌اند، روبسپیر درس مرتبط دیگری گرفت، این‌که لذت‌های زاهدانه لازمهٔ فضیلت‌اند. یک مثالش که مو به تن آدم سیخ می‌کند این‌که او هر شب، وقتی از کشتارها به خانه بر می‌گشت، از مسئولان پانسیون ساده‌ای که در آن زندگی می‌کرد، می‌خواست غذایی بدون گوشت، با مربای توت‌فرنگی و نان سفید برایش آماده کنند.