بریده‌هایی از کتاب عشق و اراده

به یکدیگر می‌آویزیم و می‌کوشیم خود را متقاعد کنیم که آنچه احساس می‌کنیم، عشق است؛ اراده نمی‌کنیم چون می‌ترسیم اگر چیزی یا کسی را برگزینیم، چیز یا کس دیگری را از دست بدهیم و بسیار نامطمئن‌تر و نگران‌تر از آنیم که به چنین پیشامدی تن در دهیم.

دورهٔ بازی با همسالان، پیش‌نیاز ضروری برای یادگیری جذابیت جنسی کافی و پاسخ به جنس مخالف در آینده است.

انسان نمی‌تواند طولانی‌مدت با احساس پوچی سر کند: اگر به‌سوی چیزی رشد نکند، کاملاً راکد و منفعل نمی‌ماند؛ بلکه استعدادهای فروخورده‌اش به ناخوشی، نومیدی و در نهایت فعالیت‌های ویرانگر تبدیل می‌شود.

در سنت غرب، چهار نوع عشق تعریف شده است. یکی، سکس، همان چیزی که ما شهوت و لیبیدو می‌نامیم. دوم، اِروس، سائق و نیروی برانگیزانندهٔ عشق برای زایش و آفرینش یا به‌قول یونانی‌ها اشتیاق برای حرکت به‌سوی هستی و رابطهٔ برتر. سوم، فیلیا یا دوستی که همان عشق برادرانه‌ست. چهارم، آگاپه یا نوع‌دوستی یا به‌قول لاتینی‌ها کاریتاس: عشقی که وقف رفاه و سعادت دیگران می‌شود و پیش‌نمونهٔ آن، عشق خداوند به انسان است. هرگونه تجربهٔ انسانی از عشق اصیل، آمیزه‌ای‌ست از این چهار با نسبت‌های متفاوت.

بیماری، پوچی و نومیدی، حاصل ناتوانی فرد در آرزو کردن است.

«کشش» زیاد به‌سوی عشق به کسی، دقیقاً حاصل عشق او نسبت به شماست. شور و اشتیاق، در مقابل شور برمی‌انگیزد.

«بله» گفتن به این معناست که در همان لحظه باید به چیز دیگری «نه» بگویم.

دوستی و عشق نیازمند شریک شدن در قالب معنایی دیگری بدون صرف نظر کردن از قالب خویش است.

من اولی را نمی‌خواهم یا «انتخاب» نمی‌کنم ولی ما هنوز به دومی هم دست نیافته‌ایم؛ و بحران ارادهٔ ما نیز این است که در حال حاضر بین این دو امکان، ازکارافتاده و بی‌حرکت مانده‌ایم.

چه هولناک است دانستن، وقتی فایده‌ای از آن حاصل نمی‌شود.