بریده‌هایی از کتاب نقشه راه

اگر درک درستی از چشم‌انداز اسطوره درونی‌تان ایجاد کنید، می‌توانید افرادی را که احتمالا می‌خواهند از شما سوءاستفاده کنند را تشخیص دهید.

برای اینکه کشف کنید طرح‌های داستانی کهن‌الگویی غالب در زندگی شما چه هستند، چند روزی به گفت‌وگوهای‌تان توجه کنید و به داستان‌هایی که برای خودتان و دیگران درباره آنچه که برای‌تان اتفاق می‌افتد، تعریف می‌کنید، دقت کنید. سپس توجه کنید کدام کهن‌الگوها در این خطوط داستانی تکراری، غالب هستند. تصور کنید شش فرد متفاوت هر یک با یک کهن‌الگوی غالب متفاوت در زندگی‌شان ممکن است چقدر متفاوت درباره اینکه به یک مصاحبه شغلی رفته‌اند اما آن شغل را به‌دست نیاورده‌اند، صحبت می‌کنند. برای مثال: «خیلی نامردی بود. من بهترین شرایط را در بین کاندیداها داشتم. اصلا نمی‌توان در اینجاها برنده شد.» (یتیم) «بلافاصله بعد از اینکه به آنجا رسیدم، متوجه شدم اصلا آنجا را دوست ندارم. جو آنجا خیلی محدودکننده بود و من دنبال فرصت بودم که هر چه سریع‌تر از آنجا فرار کنم.» (جستجوگر) «قطعآ من بهترین شرایط را در بین کاندیداها داشتم و من قصد دارم آن‌ها را متقاعد کنم که مرا استخدام کنند» (جنگجو) «من واقعآ برای کسی که آن شغل را دریافت کرد، خوشحالم.» (حامی)

پذیرفتن و احساس کردن کامل هر چیزی همیشه ما را به مکان دیگری می‌فرستد، فقط مقاومت کردن در برابر رشدمان است که ما را درون خودمان حبس می‌کند. در این صورت، پذیرفتن تنهایی، به آشوب منجر می‌شود: تجربیات بی‌صدا یا عمومی در آفرینش نقشی که حقیقتآ می‌خواهید داشته باشد و عشق ورزیدن به کسی که واقعآ عاشقش هستید و انجام کاری که برای‌تان اهمیت دارد و پیدا کردن یا کشف کسی که درحقیقت هستید. در این صورت، لذتی که آیلا در همراهی خودش کشف می‌کند (که در آن «عزلت» چیزی متفاوت از «احساس تنهایی» است) را درون وجودتان احساس می‌کنید. هرچه بیشتر خودمان باشیم، کمتر احساس تنهایی می‌کنیم. ما وقتی خودمان را داریم، هرگز تنها نخواهیم بود.

نفس از روی استیصال به دنبال «ایمنی» است، اما روح می‌خواهد که ما «زندگی» را تجربه کنیم. حقیقت این است که ما نمی‌توانیم بدون ریسک کردن زندگی واقعی داشته باشیم. ما نمی‌توانیم بدون درد عمق را تجربه کنیم.

«جایی که تو امروز هستی، مرحله‌ای از سفر زندگی تو است و این چیزی نیست که همیشه در آن خواهی بود. تو چیزی که به‌نظر می‌رسی، نیستی. تو یک قهرمان در سفر قهرمانی هستی.

زندگی انسان‌های بزرگ همگی به ما یادآوری می‌کنند که ما می‌توانیم زندگی‌مان را متعالی کنیم، و وقتی اینجا را ترک می‌کنیم، پشت سرمان ردپایی روی شن‌های زمان باقی می‌گذاریم.... پس خوب است که برخیزیم و به راه بیفتیم با قلبی که آماده هرگونه سرنوشتی است؛ و درحالی که همچنان به موفقیت دست می‌یابیم و هنوز پی‌گیر هستیم، یاد بگیریم که زحمت بکشیم و منتظر بمانیم. هِنری وردزورث لانگ‌فلو (منبع: شعر مذهبی زندگی)

کار به ما کمک می‌کند که هویت‌مان را پیدا کنیم، زیرا کار قبل از هر چیز روشی برای زنده ماندن (از طریق تلاش و زحمت) است. وقتی ما متوجه شویم که می‌توانیم از خودمان پشتیبانی کنیم، دیگر مجبور نخواهیم بود به دیگران وابسته باشیم. علاوه بر این، وقتی ما کاری را پیدا می‌کنیم که با روحیات ما هم‌ساختار است (چه حرفه‌ای اصلی که با آن کسب درآمد می‌کنیم و چه یک سرگرمی یا کار فرعی)، در این حالت، ما به واسطه آنچه که خلق می‌کنیم خودمان را کشف می‌کنیم

لازمه قهرمانی و در نهایت لازمه این است که قادر باشیم به دیگران عشق بورزیم درحالی که مستقل می‌مانیم.

در طول مسیر، ما از طریق تجربه یاد می‌گیریم که لازم نیست درد و گرفتاری و بدبختی بی‌معنا باشد؛ درد می‌تواند انگیزه فراوانی را برای یاد گرفتن، علاقمندی و رشد فراهم کند.

قهرمانی واقعی انجام دادن سهم خودتان است، هر چند این سهم ممکن است کوچک و ناچیز به‌نظر آید. درواقع، سفر قهرمانی از شما نمی‌خواهد که چیزی بزرگ‌تر از آن‌چه که هستید، شوید، بلکه صرفآ مستلزم وفاداری مطلق به مسیر دارای اصالت خودتان است.