بریده‌هایی از کتاب افسانه عادی بودن

«آنچه از همه واضح‌تر، همه‌جا حاضر و جزء واقعیت‌های مهم است معمولاً جزء دشوارترین چیزهایی است که می‌شود دید و درباره‌اش صحبت کرد.»

این واقعیت که میلیون‌ها نفر یک صدای مشترک دارند به معنای فضیلت‌داشتن شَری که ازش پیروی می‌کنند نیست. این واقعیت که آن‌ها ایرادهای زیادی دارند باعث نمی‌شود این ایرادها حقیقت باشند و این واقعیت که یک‌میلیون نفر یک شکل از آسیب روانی را دارند باعث نمی‌شود این افراد عاقل باشند. ـ اریک فروم، جامعهٔ عاقل

واژهٔ «تروما» به یونانی یعنی «زخم». متوجه باشیم یا نباشیم، این زخم‌خوردگی ما یا شکل برخورد با آن است که نشان می‌دهد رفتارمان باید چه باشد. باعث شکل‌یافتن عادت‌های اجتماعی است و طرز فکر ما را دربارهٔ جهان معین می‌کند.

هر گام در جهت یکپارچگی نیازمند یک چیز است: پذیرش رنج خودمان و رنجِ موجود در جهان.

یکی از شکست‌های مداوم و فاجعه‌بار نظام سلامت نادیده‌گرفتن این است که علم تا امروز توانسته چه چیزی را ثابت کند. این شکستِ فلج‌کننده عملاً نمی‌گذارد ببینیم که آنچه تا امروز تثبیت شده عملاً دارد به ما می‌گوید چه چیزهایی را نمی‌دانیم یا چه چیزهایی را مدام داریم نادیده می‌گیریم

سخت‌کوشی، تمرکز بیرونی بر چندین کار و داشتن احساس ابروظیفه‌شناسی که اساسش هم این قاعده است: آدم باید وجود خود را با انجام‌دادن کار و ارائهٔ چیزهایی به دیگران توجیه کند؛ جلوگیری از پرخاشگری و خشمی که باعث محافظت از خود است؛ عمل براساس دو باوری که فشار و التزام برای فرد دارد: «من مسئول احساس دیگران هستم» و «هرگز نباید کسی را ناامید کنم».

«رنجی که مسائل تغییر محیطزیستی دارد بر جوانان وارد می‌کند این است: آن‌ها پیش خود تعبیر می‌کنند که آینده‌ای ندارند و بشریت رو به انحطاط است»؛ احساس می‌کنند دولت‌ها و بزرگ‌سالان به آن‌ها خیانت و طردشان کرده‌اند و همین به آن‌ها چنان غم و ناامیدی‌ای وارد کرده که «به استرس‌زایی مداوم برای آن‌ها تبدیل شده و این تأثیری خاص، پایدار و به‌مرور منفی در سلامت روانی کودکان و جوانان می‌گذارد.»

به‌جای این‌که به‌طرز پوچ کاری کنیم تا کودک از فعالیت‌های کودکانه‌اش «خلاص شود»، باید بدانیم بازی‌کردن برای رشدِ سالم تمام گونه‌های پستانداران نوعی الزام است

کودکی که از او سوءاستفاده می‌شود یا شاهد خشونتی است که در خانواده رخ می‌دهد یا طلاقی پُر از مشاجره یا از دست رفتن والدین. همهٔ این‌ها جزء معیارهای مشقت کودکی است که در تحقیقات مربوط به «مضرات تجربیات دوران کودکی» مطرح شده است.

حس امنیتِ کودک، اعتمادش به دنیا، روابط متقابلش با دیگران و مهم‌تر از همه ارتباطش با عواطف اصلی‌اش منوط به حضورِ مداومِ مراقبانی است که هماهنگ و دور از استرس هستند و قابلیتِ اتکای عاطفی دارند. هرچه این مراقبان پُراسترس‌تر یا پریشان‌تر باشند، معماری عاطفی ذهن کودک لرزان‌تر است.