بریده‌هایی از کتاب معماری اندیشی

یک طرح معمارانه‌ی خوب، هم مبتنی بر احساس است، هم متکی به عقل.

تو در عمق تصویری که تماشا می‌کنی فرو می‌روی. این فرایند تا حدی با تمرکز و مراقبه سر و کار دارد. مثل مراقبه است، اما نه با ذهنی تهی، که با آگاهی کامل. تمرکز روی این تصویر تو را آزاد می‌کند و به سطح دیگری از ادراک می‌رساند.

به اعتقاد من، مواد می‌توانند در بستر یک ابژه‌ی معمارانه کیفیتی شاعرانه به خود بگیرند، مشروط بر این‌که معمار بتواند شرایط معنادار و مناسبی برای آن‌ها فراهم بیاورد، چراکه هیچ ماده‌یی به خودی خود شاعرانه نیست.

تجربه‌ی عمیقِ یک لحظه، احساسِ بودنِ مطلق در حریم زمان، احساسی که گویی نسبتی میان خود با گذشته و آینده نمی‌شناسد ــ این همان احساسی است که اغلب و شاید همیشه در هنگام تجربه‌ی زیبایی به ما دست می‌دهد.

جهان پسامدرن پُر از نشانه‌ها و اطلاعاتی است که به چیزهایی ارجاع می‌دهند که هیچ‌کس آن‌ها را به‌طور کامل نمی‌فهمد، چراکه آن چیزها هم در نهایت فقط نشانه‌های چیزهای دیگر اند. امر واقعی پنهان می‌ماند. دیگر کسی قادر به دیدن‌اش نیست. با این حال، من یقین دارم که هنوز هم چیزهای واقعی وجود دارند، حتی اگر در معرض خطر باشند.

جزئیات در هریک از بخش‌های بنا باید همان چیزی را بیان کنند که ایده‌ی اصلی طرح در آن بخش‌ها خواستار آن است: همبستگی یا جدایی، سنگینی یا سبکی، تنش یا سایش، استحکام یا شکنندگی. جزئیات، اگر موفق باشند، فقط آذین و آرایه نیستند. آن‌ها ادراک ما را منحرف نمی‌کنند، سرگرم نمی‌کنند، بلکه یک‌راست به سوی آن کل‌ای هدایت می‌کنند که خود جزئی ضروری از آن اند.

این‌طور که به گذشته می‌نگرم جدا کردنِ معماری از زندگی، تفکیک موقعیت‌های فضایی از آنچه من در آن موقعیت‌ها تجربه کرده‌ام، ناممکن به نظر می‌رسد.

من به صحتی در شهود و به حقانیتی در تجربه‌ی حسی واقعی باور دارم که از محدوده‌ی تفکرات و نظریات انتزاعی فراتر می‌رود.

جرقه‌ی بنای موفق تنها در حد فاصل واقعیت چیزهای مرتبط به آن و خیال شعله‌ور می‌شود. و این جمله یک مکاشفه نیست، بلکه بیان واقعیتی است که بارها در کارم تجربه کرده‌ام، و تصدیق خواستی است که گویی در عمق وجود من ریشه دارد.

در تمام مدت حضورِ این احساس، من تصوری دارم از ذات خالص چیزها، از کلی‌ترین و عام‌ترین ویژگی‌های‌شان.