بریده‌هایی از کتاب پیام‌های ادبی، اجتماعی سهراب سپهری

من در این تاریکی فکر یک بره روشن هستم که بیاید علف خستگی‌ام را بچرد.

دوستان من کجا هستند روزهاشان پرتقالی باد

بیا زندگی را بدزدیم آن‌وقت میان دو دیدار قسمت کنیم.

روزگارم بد نیست تکه نانی دارم خُرده هوشی سرِ سوزن ذوقی مادری دارم بهتر از برگِ درخت

آفتابی لب درگاه شماست که اگر در بگشایید به رفتار شما می‌تابد.

شعر گفتن هنر است، اما شعر فهمیدن از آن هنرتر است.