بریده‌هایی از کتاب پروین اعتصامی

کتاب عشق را، جز یک ورق نیست در آن هم، نکته‌ای جز نام حق نیست

اینکه خاک سیهش بالین است اختر چرخ ادب پروین است گر چه جز تلخی از ایام ندید هر چه خواهی سخنش شیرین است صاحب آنهمه گفتار امروز سائل فاتحه و یاسین است دوستان به که ز وی یاد کنند دل بی دوست دلی غمگین است خاک در دیده بسی جان فرساست سنگ بر سینه بسی سنگین است بیند این بستر و عبرت گیرد هر که را چشم حقیقت بین است هر که باشی و زهر جا برسی آخرین منزل هستی این است آدمی هر چه توانگر باشد چو بدین نقطه رسد مسکین است

کاش این درد به دل میگنجید

ازین پژمردگی، ما را غمی نیست که گل را زندگانی جز دمی نیست

در کشور وجود، هنر بهترین غناست

مترس از جانفشانی گر طریق عشق میپوئی چو اسمعیل باید سر نهادن روز قربانی

عشق آنست که در دل گنجد

خاک در دیده بسی جان فرساست سنگ بر سینه بسی سنگین

دبیران خلقت، درین کهنه دفتر نوشتند هر مبحثی را کتابی

بیهوده مکوش ای طبیب دیگر بیمار تو در حال احتضار است باید که چراغی بدست گیرد در نیمه‌شب آنکس که رهگذار است