بریده‌هایی از کتاب سهراب سپهری

او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را

کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز ؟

سکوت ما به هم پیوست ، و ما ما شدیم .

من کتابی دیدم ، واژه هایش همه از جنس بلور.

زندگی خالی نیست: مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست. آری تا شقایق هست، زندگی باید کرد. در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح و چنان بی‌تابم، که دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه. دورها آوایی است، که مرا می‌خواند.

یک نفر آمد کتاب های مرا برد.

به سراغ من اگر می‌آیید، نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب. دور خواهم شد از این خاک غریب

زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنوناست

خودم را گم کرده ام.