بریده‌هایی از کتاب ترانه غمگین سویل

با جرقهٔ یک رعد متولد می‌شویم و روشنایی آن هنوز تمام نشده که می‌میریم زندگی، همین‌قدر کوتاه است شکوه و عشقی که به دنبال آنیم سایه‌هایی هستند، از یک رویا و مرگ، یک بیداری‌ست...

آه‌ها بادند و با باد می‌روند اشک‌ها آب‌اند و به دریا می‌ریزند با من بگو هنگام، که عشق فراموش شود به کجا می‌رود؟

وقتی بقایای بی‌روح من در خاک پنهان می‌شوند بر مزار فراموش شده‌ام چه کسی خواهد گریست؟ فردای آن روز وقتی خورشید، دیگربار می‌درخشد مرا که در این جهان زیسته‌ام چه کسی به یاد خواهد آورد؟

وقتی افق را می‌بینم که به ابری زرین و درخشان رنگ می‌بازد به خیالم می‌توانم زمین محنت‌بار را ترک بگویم و در ابرها شناور شوم وقتی به آسمان شب خیره می‌شوم و لرزش ستاره‌ها را همانند چشمان درخشندهٔ آتش می‌نگرم انگار می‌توانم تا آن‌ها بالا بروم در روشنایی‌شان غرق شوم و با بوسه‌ای آتشین به آن‌ها بپیوندم در این دریای تردید به سختی می‌دانم به چه چیز مومنم. با این همه این رویاها با من می‌گویند که چیزی آسمانی درون من است...

تا زمانی که رازها سر به مُهرند شعر خواهد بود.

مرا باور کن! هیچ‌کس تو را این‌گونه دوست نخواهد داشت...

برای نگاهی کوتاه از او، جهان را برای لبخندی از او، آسمان را برای یک بوسه اما نمی‌دانم چه چیز را برای بوسه‌ای خواهم داد...

اشک در چشمانش حلقه زد خواستم بگویم: متاسفم! غرور آمد اشک‌های او خشک شدند و واژه بر لبان من پژمرد اکنون من رو به راهِ خویشم و او نیز اما زمانی که به عشق فکر می‌کنم، هنوز متحیرم: "چرا آن روز سکوت کردم؟" و او نیز باید بگوید: "چرا نَگریستم؟"

از کجا می‌آیم؟ پست‌ترین جاده‌ای را که می‌شناسی پیدا کن رد خونین پاها، بر سنگ لخت و بقایای روحی چاک‌چاک از خارهای سخت تو را به گهواره‌ام می‌رسانند. به کجا می‌روم؟ از خاموش و غمناک‌ترین ناکجا بگذر دره‌ای از برف‌های مدام و مالیخولیای همیشهٔ مه جایی که قلمروِ تنهایی‌ست در آن جا سنگی‌ست بی‌نام که مزار من است...

چگونه آن گل رز که بر روی قلبت سنجاق شده جان سالم به در می‌برد؟ تا به حال، گلی را ندیده بودم روییده بر یک آتشفشان