بریده‌هایی از کتاب چند رویا مانده تا طلوع رنگین کمان

راستی چند رؤیا مانده تا طلوعِ رنگین‌کمان؟

بسیارند کسانی که نخست می‌میرند اما سال‌ها بعد به خاک‌شان می‌سپارند. بسیارند کسانی که نخست به خاک‌شان می‌سپارند اما سال‌ها بعد می‌میرند. و کم نیستند کسانی که نه می‌میرند و نه به خاک‌شان نیازی هست.

از پی این‌همه زندگی که ارزان گذشت، ما چه گران زیسته‌ایم دوست من! گاهی سکوت مادرِ برهنه‌ترین کلمات من است.

فوراً به ابرها بگو رَدپای رفتنت را نشویند ما کار داریم، شاید پشیمان شدیم، شاید خواستیم دوباره برگردیم. می‌دانم سخت است تو شب‌های بسیاری بی‌ما گریسته‌ای.

ما از دوست داشتن خویش هراسانیم.

آیا شما به این یقینِ روشن رسیده‌اید که راهِ رفته را نباید دوباره به یادِ آدمی آورد؟!

این مردمِ بُریده در باد چه کرده‌اند مگر که جز گریستن هیچ سهمی از این جهانِ پدرسگ نبرده‌اند!

بااین‌حال من هرگز نومید نمی‌شوم، زیرا هر بیراههٔ بی‌دلیلی تا ابد بیراهه نخواهد ماند.

رفتن تقدیرِ تَخَطی‌ناپذیر اولادِ آدمی است.

پی گریزگاه بودم، مَفَری برای دور شدن از آن چیزی که به نام زندگی و به نام امثالِ من نوشته بودند، ما محکوم به تماشا و درک و لمسِ نوعی حیاتِ عجیبِ انسانی بودیم