بریده‌هایی از کتاب از ترس تنهایی

چیزی که همیشه مرا از هیجان لبریز می‌کرد، حالا هیچ حسی را در من بیدار نمی‌کند.

وقتی پیر می‌شی تولد دیگه مهم نیست.»

قرار نیست بیست سالگی تا همیشه باشد

دارم یاد می‌گیرم که کامل بودن مسألهٔ مهمی نیست. در واقع، اگر وسواس به خرج بدهی، نه تنها چیزی کامل نمی‌شود، که ممکن است خراب بشود.

انگار در جایی گیر افتاده‌اند و بعد از آن دیگر به معنای زندگی فکر نکرده‌اند و وارد روزمرگی شده‌اند.

چیزهای جالبی مثل تولد گرفتن، وقتی زمان می‌گذرد و به سی سالگی نزدیک می‌شویم، می‌توانند اهمیت‌شان را از دست بدهند.

«فکر کنم واکنش‌شون آقای گیلهولی رو عصبانی کرد. اون می‌خواست بچه‌ها عمق بی‌کفایتی و آیندهٔ خراب‌شون رو درک کنن. برای همین نمودار بزرگی روی تخته کشید تا به ما نشون بده پتانسیل درآمد من با داشتن مدرک دانشگاهی، به جای این‌که مثل اون‌ها بخوام بعداً تو رستوران میز تمیز کنم، چه‌قدر اختلاف داره. و این‌که چه‌طور با گذشت زمان همه چیز بدتر می‌شه.»

به این فکر کردم که آن‌ها با این‌که بزرگ شده‌اند، انگار در جایی گیر افتاده‌اند و بعد از آن دیگر به معنای زندگی فکر نکرده‌اند و وارد روزمرگی شده‌اند.

«خب، باشه چال گونه‌ش رو دوست دارم.»

اما یاد گرفته‌ام که تو نمی‌توانی به تنهایی زمان چیزها را مشخص کنی و حتماً درست از آب دربیاید.