بریده‌هایی از کتاب بایگانی ادبی پلیس مخفی

ملتی که از گذشتهٔ خود بی‌اطلاع است هرگز نمی‌تواند هیچ آینده‌ای داشته باشد.

معتقدم خبرچین‌ها دست به نقد مجازات شده‌اند. کسی که به دیگری خیانت می‌کند، خود به خود مجازات می‌شود و این مجازات عبارت است از: وجدانی که عذاب می‌کشد، انسانیتی که از نابهنجاری رنج می‌برد و روحی که از فساد متعفن شده است.

آن‌ها می‌گفتند آزادی حق مسلم مردم است اما فقط به شرطی که زیر نظارت مستمرِ حزب کمونیست باشد.

در همین زمان بود که استالین نویسندگان را «مهندسان روح انسانی» نامید و افزود تولید روح‌ها مهم‌تر از تولید تانک‌هاست.

ترس، وحشت شدید را برمی‌انگیزد و وحشت وادارمان می‌کند ابزاری برای دفاع از خویش بیابیم. فردی که بازجویی می‌شود به خودش می‌گوید: «مرگ، این قطعی‌ترینِ قطعیت‌ها، آسان‌تر] از این شکنجه[است!»

گودال پِی سوسیالیسم با شور و شوق فراوان حفر می‌شود اما سرانجامش چیزی نیست جز یک گور عظیم دسته‌جمعی برای دفن همان‌هایی که حفرش کرده‌اند.

رژیم تعدادی نویسنده و هنرمند مدیحه‌پرداز در اختیار داشت که این نیز وجهی سرکوبگرانه داشت. شماری از این مدیحه‌پردازان، نویسندگان و هنرمندان بالقوه مستعدی بودند که صرفاً برای زنده ماندن مجبور شده بودند استعدادهای خود را سرکوب کنند و به ابزاری تبلیغی در دست رژیم تبدیل شوند.

ما می‌دانیم بازجویان پلیس‌مخفی چگونه به آنچه می‌خواستند دست یافتند. علاوه بر تهدیدها و کتک زدن‌ها، شکنجه‌های دیگری هم وجود داشت که ظریف‌تر بودند. برای مثال، قربانی را تهدید می‌کردند اگر همکاری نکند، از اعضای خانواده‌اش انتقام خواهند گرفت. اگر این مدل شکنجه به نتایج موردنظر منجر نمی‌شد، قطعاً آن مدل دیگر کارساز می‌شد.

آدم‌ها برای لنین چیزی نبودند جز سوختبار شعله‌های انقلاب جهانی.

رژیم، ارتش وسیعی از خبرچین‌ها را در خدمت داشت. بعضی‌ها استخدام رسمی شده بودند تا در بارهٔ دیگران راپورت بدهند و برخی این کار را داوطلبانه می‌کردند و بعضی دیگر از سرِ باور و اعتقاد. چکا از همان آغاز، از ۱۹۲۱، دستورالعمل ویژه‌ای در بارة «سی پاره نقره‌ای» که چنین مأموری باید دریافت کند، فرمول‌بندی کرده بود: یارانه‌هایی در قالب پول و کالا بدون شک او [خبرچین] را به ما وصل خواهد کرد... او از ترس برملا شدن فعالیت‌هایش، تا ابد بردهٔ ما خواهد شد.