بریده‌هایی از کتاب مایکل وی؛ جلد اول

آن زمان‌هایی که کسی داوطلب جواب‌دادن نمی‌شد، زمان‌های خطرناکی بودند، چون او شروع به شکارکردن بچه‌هایی می‌کرد که از همه کمتر احتمال داشت جواب درست را بلد باشند

گاهی اوقات احساس می‌کردم تابلویی به من وصل است که رویش نوشته، من رو اذیت کنین.

گاهی‌اوقات احساس می‌کردم تابلویی به تن دارم که رویش نوشته شده است، من رو اذیت کنین.

همیشه این مهم نیست که می‌خواستی چه کاری انجام بدی، مهم کاریه که انجام داده‌ای.

در مریدیان هیچ‌کس از آقای دالستروم خوشش نمی‌آمد، البته به‌جز خانم دانکن، که مدیر باشگاه گیلی بود. او روی میزش عکسی از آقای دالستروم داشت که بعضی وقت‌ها با حالتی رویایی به آن خیره می‌شد. هر بار که آقای دالستروم پشت میکروفون می‌رفت، خانم دانکن با خشونت چوبش را روی پایهٔ نُت می‌کوبید تا ما را ساکت کند. سپس، بعد از این‌که آقای دالستروم حرفش را می‌زد، خانم دانکن صورتش سرخ و خیس از عرق می‌شد

این حرف مانند این است که کسی را که رعدوبرق بهش خورده است به‌خاطر این‌که سر راه رعدوبرق ایستاده، سرزنش کنید.

زنگِ آخر وقتی سر کلاس تاریخ، بخش اسطوره‌شناسی یونان را می‌خواندیم و به فصلی دربارهٔ مدوزا (زن گورگن که می‌توانست با نگاه‌کردن به چشم مردم آن‌ها را به سنگ تبدیل کند) رسیدیم، فهمیدم رگ‌وریشهٔ آقای دالستروم به چه کسانی برمی‌گردد.

همیشه این مهم نیست که می‌خواستی چه کاری انجام بدی، مهم کاریه که انجام داده‌ای.

انگار کسی را که صاعقه بهش خورده است سرزنش کنید که چرا سر راه صاعقه ایستاده است.

وقتی راه می‌رفتیم، هوای خنک را تنفس می‌کردم و آن را مانند آب می‌نوشیدم. به‌رغم دردم، نمی‌توانم بگویم چه‌قدر حس می‌کردم درحال‌حاضر زندگی‌ام مجلل است.