بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

خوب، من اگر بخواهم با پروانه‌ها دوست شوم، باید حضور دو یا سه کرم را تحمل کنم.

پس تو باید خودت را محاکمه کنی. این دشوارترین کار است. محاکمهٔ خود سخت‌تر از محاکمهٔ دیگران است. اگر بتوانی خودت را درست قضاوت کنی، معلوم می‌شود مرد خردمندی هستی.

اگر کسی تن به اهلی شدن بدهد، باید خودش را در معرض گریه و دلتنگی هم قرار دهد...

فراموش کردن یک دوست ناراحت کننده است. همه کس که دوست ندارند؛ و اگر من او را فراموش کنم، ممکن است مثل آدم‌بزرگ‌ها بشوم که دیگر علاقه‌ای به چیزی جز اعداد و ارقام ندارند…

روباه گفت: «آدم‌ها این حقیقت رو فراموش کرده‌اند. اما تو نباید اونو فراموش کنی. تو همیشه مسئول اون چیزی هستی که اهلی کرده‌ای. تو مسئول گل سُرخت هستی...»

شما مثل روباهه من هستین

«چیزی که مهمه با چشم دیده نمی‌شه...»

و شازده کوچولو قهقههٔ مستانه‌ای سر داد که مرا خیلی عصبانی کرد. آخر من دوست دارم همیشه بدبختی‌هایم جدی گرفته شود.

وقتی یک راز بیش از حد قدرت داشته باشد، کسی جرات نمی‌کند نافرمانی کند.

شازده کوچولو گفت: «انسان‌های سیارهٔ تو، پنج هزار گل سُرخ در یک باغ پرورش می‌دن، بعد نمی‌تونن گُل سُرخی رو که در جستجوی اون هستن رو میان اون همه گُل پیدا کنن.» جواب دادم: «بله اون رو پیدا نمی‌کنن.» «با این حال آنچه که اونا به دنبالش می‌گردن رو می‌شه در یه گُل سرخ یا در کمی آب پیدا کرد.» گفتم: «بله، درسته.» شازده کوچولو باز گفت: «اما چشم‌ها کورن. باید با چشم دل نگاه کرد.»