بریده‌هایی از کتاب درباره‌ عکاسی

عکس‌ها می‌توانند به‌یادماندنی‌تر از تصاویر متحرک باشند، چون آن‌ها برش دقیق (و انتخاب‌شده‌ای) از زمان هستند، نه یک جریان زمانی.

تمامی عکس‌ها دقیقاً با برش زدن این لحظه و ثابت کردن آن، گواهِ تبخیرِ بی‌وقفهٔ زمان‌اند.

عکس‌ها حقیقتاً تجربهٔ محبوس‌شده‌اند

بسیاری از افراد زمانی که قرار است از آن‌ها عکاسی شود مضطرب می‌شوند: نه به این دلیل که مانند افراد بدوی می‌ترسند که بدین طریق آسیبی به آن‌ها وارد می‌شود، بلکه به این علت که نگرانِ تأیید نشدن توسط دوربین‌اند. آدم‌ها طالبِ آرمانی‌ترین تصویرند: یعنی عکسی از آن‌ها که بهترین حالتشان را به نمایش گذارد. زمانی که دوربین تصویری جذاب‌تر از چیزی که واقعاً هستند به آن‌ها بازتاب نمی‌دهد، احساس می‌کنند سرزنش شده‌اند.

کلمات بلندتر از تصاویر سخن می‌گویند

چیزی که آدم‌ها را به گرفتن عکس برمی‌انگیزد مواجهه با چیزی زیباست.

دیدنِ عکاسانه به معنای استعدادِ کشف زیبایی در چیزهایی بود که همه آن‌ها را می‌بینند اما به‌عنوان چیزهای کاملاً معمولی از کنارشان می‌گذرند.

یک عکس همزمان نوعی شبه ــــ حضور و نشانه‌ای از غیاب است. عکس‌ها ــــ به‌ویژه عکس افراد، مناظر و شهرهای دور و دیر، و گذشته‌های ازمیان‌رفته ــــ مانند هیزم‌هایی مشتعل در بخاری دیواری یک اتاق، برانگیزندهٔ خیال‌اند.

زمان نهایتاً تمامی عکس‌ها، حتی آماتوری‌ترین آن‌ها را، در قلمروی هنر جای می‌دهد.

ما می‌آموزیم که به‌گونه‌ای عکاسانه به خودمان نگاه کنیم: جذاب دانستن خود دقیقاً به معنای آن است که حس می‌کنیم در عکس خوب به نظر می‌آییم.