بریده‌هایی از کتاب بشر چیست؟

ز گهواره تا گور بشر هیچ کاری انجام نمی‌دهد مگر اینکه هدف اول و مقدم آن کسب آرامش خاطر و آسایش نفسانی خودش باشد.

به عقیده‌ی من انسان فاقد هر نوع الهام یا علم حضوری است. او تمامی عقاید و تأثیراتش را از بیرون دریافت می‌کند.

وظایف به صرف انجام وظیفه نیست که انجام می‌شوند، بلکه غفلت از آنها موجب سلب آسایش انسان می‌شود. انسان تنها یک وظیفه را انجام می‌دهد ـ وظیفه ارضای نفس خویش را، وظیفه مقبول کردن خود برای خویشتن.

بیان کننده یک تفکر همواره بیانگر یک تفکر غیر مستقیم است.

م ج: آیا شما باور دارید که خداوند قادر به آفرینش انسانی ذاتا درستکار است؟ م س: البته. می‌دانم که او قادر به چنین کاری است. ضمنا می‌دانم که او هرگز چنین انسانی را خلق نکرده است.

م س: خیر. هیچ عملی، چه بزرگ، چه کوچک، چه خوب، چه بد وجود ندارد که تنها از یک انگیزه سرچشمه نگیرد: ضرورت تسکین دادن و ارضا کردن نفس خود.

وجدان ما هیچ توجهی به رنجی که دیگران به آن مبتلا هستند ندارد، تا اینکه آن مورد به نقطه‌ای برسد که سبب رنج خودمان بشود.

غریزه چیزی نیست مگر اجرای خودکار و بدون تعقل عادات موروثی.

در تمامی داد و ستدها ارباب درونی مراقب است که شما اولین بهره را ببرید. در غیر این صورت هیچگونه داد و ستدی انجام نمی‌گیرد.

ما (بشریت) خود را با شماری از صفات که اسامی‌گمراه کننده‌ای به آنها داده‌ایم، آراسته‌ایم: عشق، نفرت، نیکوکاری، همدردی، آزمندی، خیرخواهی و از این قبیل. منظور من این است که معانی‌گمراه‌کننده‌ای به این اسامی می‌دهیم. تمامی آنها گونه‌ای از ارضای شخصی، خوشنودی شخصی هستند، اما این اسامی آنها را آنچنان مُبدل می‌کنند که توجه ما را از واقعیت منحرف می‌کنند. بنابراین ما واژه‌ای را به طور غیرمجاز وارد فرهنگ لغت کرده‌ایم که اصلاً به آنجا تعلق ندارد ـ فداکاری. این کلمه چیزی را وصف می‌کند که وجود خارجی ندارد. اما بدتر از هر چیز دیگر اینکه ما یگانه انگیزه‌ای را که تمامی اعمال بشر را به او امر و اجبار می‌کند نادیده می‌گیریم و هرگز ذکری از آن نمی‌کنیم: ضرورت آمرانه کسب رضایت شخصی تحت هر شرایط و به هر قیمت.