کتاب عوامل موثر بر بهبود زندگی خانوادگی

کتاب عوامل موثر بر بهبود زندگی خانوادگی نوشتۀ مرتضی منادی در انتشارات آوای نور به چاپ رسیده است.

درباره کتاب عوامل موثر بر بهبود زندگی خانوادگی

چرا تعدادی از خانواده‌ها خوشبخت‌تر از دیگران هستند؟ چگونه می‌توان زندگی شادی داشت؟ روابط میان مرد و زن باید چه شکلی داشته باشد؟ چگونه با فرزندان خود ارتباط برقرار کنیم؟ آیا می‌توان فرزندانمان را آن‌طوری که مایل هستیم تربیت کنیم؟ محتوای کتاب عوامل موثر بر بهبود زندگی خانوادگی ناظر به این پرسش‌ها و تأمل نویسنده برای یافتن پاسخ آن‌ها است.

کتاب عوامل موثر بر بهبود زندگی خانوادگی با این هدف نوشته شده است که از سویی، راه‌حل‌ها و راهکارهایی برای تغییرات در خانواده‌ها ارائه دهد به‌منظور بهبود روابط و استفادهٔ بهینه از تمامی امکانات و ظرفیت‌ها و نیز احساس رضایت و خوشبختی از زندگی مشترک و زندگی خانوادگی. از سوی دیگر، والدین با آشنا شدن به وظایف و مسئولیت‌های خود بتوانند در پرورش فرزندان خود بهتر گام بردارند تا در آینده به وجود فرزندانی سالم، با شخصیت خوب و سالم، با هویت فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی و موفق در انتخاب‌های زندگی اعم از علم و یا مادیات، افتخار کنند.

در این کتاب نویسنده تلاش کرده است به زبان ساده مسائل مهمی را (و نه همهٔ مسائل) که در زندگی زناشویی و در تربیت فرزندان مؤثر هستند شناسایی و توضیح دهد طوری که برای مخاطب عام قابل‌فهم باشد؛ گرچه علمی بودن مطالب را فدای سادگی آن‌ها نکرده است. نویسنده تأکید کرده است که تک‌تک مطالب مطرح‌شده بر بنیادهای علمی قوی و مستند استوار هستند که البته در پانوشت‌ها هم به آن‌ها اشاره شده است. کتاب در ۹ گام عوامل موثر در بهبود زندگی خانوادگی را توضیح می‌دهد.

خواندن کتاب عوامل موثر بر بهبود زندگی خانوادگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به دوستداران کتاب‌های مرتبط با ازدواج و خانواده پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب عوامل موثر بر بهبود زندگی خانوادگی

«از نظر مُدل فرزندپروری، خانواده ها به دمکراسی، آزادی، و استبدادی تقسیم می شوند.۶ منظور از خانوادهٔ دمکراتیک، خانواده ای است که زمانیکه در خانواده ها اعضاء با توجه به داشتن جایگاه خاص خود، آزادی عمل داشته باشند، فرزند دارای ارزشی برابر بزرگسالان، ولی با مسئولیت کمتر است، و مشورت و همکاری و توجه به گفته ها و خواسته های جمع، محور اصلی قرار می گیرد، در انجام امور دیگرِ اعضاء خانه، اکثراً، فرزند را در جریان قرار می دهند، و هیچ گونه تحمیلی نسبت به فرزند وجود ندارد. در این حالت پیشرفت فرد به تنهایی مهم نیست، بلکه پیشرفت اعضاء خانواده ملاک است، در واقع همکاری دسته جمعی برای پیشرفت یک یا همهٔ اعضاء مهم بوده و اجرا می شود. در چنین شرایطی همهٔ اعضاء بخصوص فرزندان رشد بسیار خوبی خواهند داشت. ضمن اینکه غالباً سلامت روانی و اخلاقی افراد خانواده بخصوص فرزندان نیز تضمین شده است.

در صورتی که والدین افکار و اندیشهٔ خود را به فرزندان خود تحمیل نکنند، بلکه آن ها را تقریباً آزاد گذاشته تا کارهایی را انجام دهند که قصد انجامش را دارند، رابطه بر پایهٔ آزادی شکل می گیرد. البته در این حالت، والدین به دو دسته تقسیم می شوند: دستهٔ اول آن هایی که اصلاً زمانی را به فرزندان خود اختصاص نمی دهند و فرزندان خود را تقریباً رها کرده اند. دستهٔ دوم، والدینی که زمان کمی (دقایقی در شبانه روز) را به فرزندان خود اختصاص می دهند و تا حدودی گفتگو کردن، مذاکره کردن، راهنمایی کردن در خانه وجود دارد. در هر دو حالت، هم تحمیلی در کار نیست و هم دخالتی در کارهای یکدیگر بخصوص فرزندان وجود ندارد؛ در واقع، در چنین فضایی، یک نوع رفتار فرد گرایانه حاکم است. بنابراین، رفتار والدین بر اساس مدل آزادی استوار است. فرزندان کاملاً آزادی انتخاب و عمل دارند. البته، در مواقعی والدین در جریان امور خانه و فرزندان مداخله می کنند، بخصوص مادران بر رفتارهای فرزندان خود نظارت داشته، بدون اینکه دخالتی آمرانه بکنند.

در چنین مدلی، تا مشکل حادی به وجود نیاید، اعضاء خانواده، هر یک کار خود را بدون مشورت با دیگری انجام می دهد. در مواقعی، هیچ یک از اعضاء در جریان کارها و فعالیت های یکدیگر نمی باشند، فقط از محصول فعالیت ها مطلع می شوند. اگر حادثه ای و بحرانی به وجود نیاید، هر یک از اعضاء زندگی خود را انجام می دهد و در دنیای خود زندگی می کند. در این مُدل هم امکان موفقیت خوب فرزندان امکان پذیر است. این امر در گِرو کاربرد عقلانیت، سلامت والدین و وجود محیط سالم و دوستان سالم در کنار آنان است. در حالی که اگر محیط مناسب نبوده و یا دوستان نابابی در جوار فرزندان قرار داشته باشند، امکان موفق نشدن و منحرف شدن آنان وجود دارد.»