دانلود و خرید کتاب صوتی باچان

کتاب صوتی باچان نوشتهٔ ناتسومه سوسه‌کی، نابغه‌ٔ ادبیات ژاپن، با ترجمهٔ پویان حسن آبادی و با صدای نیما منصوریان است و رادیو گوشه آن را منتشر کرده است. کتاب باچان روایتِ اول‌شخصِ مردی جوان است که توسط پدر و مادری نه‌چندان مهربان و حامی بزرگ می‌شود؛ فقط خدمتکار وفادارش، کی‌یو، قادر است جنبه‌های مثبت در وجود او را ببیند.

درباره کتاب صوتی باچان

معلمی تازه‌‌‌‌کار برای تدریس به شهر ماتسویاما، در جزیره‌‌ای کوچک و دورافتاده، در ژاپن می‌‌‌رود. این معلم جوان که از کودکی بی‌پروا و پرخاشگر بوده و خدمتکار سال‌خورده‌‌ٔ خانه او را «باچان» یا ارباب کوچک صدا می‌کند، حالا هم باید خودش را از دغل‌کاری و دورویی دیگر آموزگاران برهاند و هم از پس دانش‌آموزان شرور بربیاید.

موضوع اصلی باچان که یکی از محبوب‌ترین رمان‌های ژاپنی است، اخلاقیات معاصر است. اما نویسنده به‌جای آنکه صراحتا به این مسئله بپردازد، با طنز و کنایه وضعیت انسان مدرن را در مواجهه با جنبه‌های سنتی جامعه‌اش نشان می‌دهد. او از تجربیات دوران معلمی‌اش بهره می‌گیرد تا تضاد‌های فرهنگی میان مردمان شهر‌های بزرگ و کوچک را نشان دهد. باچان شخصیتی به‌یادماندنی است؛ «ارباب کوچکی» که به هیچ‌ قیمتی زیر بار نظم موجود و ارزش‌های محافظه‌کارانه‌ٔ پیرامونش نمی‌رود.

کتاب «باچان» که از زمان نخستین انتشار خود به جایگاهی برجسته در میان مخاطبین ژاپنی دست یافت، تصویری جذاب از شخصیتی بی‌آلایش، اخلاق‌مدار و جسور را ارائه می کند که نمی تواند در مقابل کارهای ناشایستِ صاحبان قدرت، سکوت کند و دست روی دست بگذارد.

شنیدن کتاب صوتی باچان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران ادبیات ژاپن پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ناتسومه سوسه‌کی

سوسه‌کی در سال ۱۸۶۷ در توکیو که هنوز «اِدو» نام داشت، به دنیا آمد. رشتهٔ ادبیات انگلیسی را در دانشگاه سلطنتی به پایان برد. از سال ۱۸۹۶ کار در دانشگاه «کوماموتو» را آغاز کرد و در سال ۱۹۰۰ با بورسیهٔ دولت به انگلستان اعزام شد. در سال ۱۹۰۳ به ژاپن برگشت و در آوریل همان سال، در مقام استاد ادبیات انگلیسی در دانشگاه سلطنتی جانشینِ لافکادیو هرن شد، اما روحیه‌اش با فعالیت دانشگاهی جور درنمی‌آمد و سرانجام نیز در سال ۱۹۰۷ دانشگاه را رها کرد تا تمام‌وقت به کارِ نوشتن بپردازد.

علاوه بر زخم معده، سوسه‌کی در طول زندگی کوتاهش گرفتار بیماری‌های دیگری هم شد، از جمله، دیابت، تراخم، سل. یک بار که بعد از بستری‌شدن در بیمارستان برای گذران دورهٔ نقاهت به معبد شوزِنجی در استان شیزوئوکا رفته بود، آن‌قدر خون استفراغ کرد که به کما رفت یا، آن‌طور که خودش بعداً گفت، لحظه‌ای مرگ را تجربه کرد. این اتفاق که مربوط به اواخر سال ۱۹۱۰ است، تأثیر زیادی بر آثار بعدی او داشت. این تأثیر را منتقدان ادبیات ژاپن با وام‌گیری از اصطلاح بودایی سوکوتِن‌کیوشی شرح می‌دهند.

سوکوتِن‌کیوشی، یعنی خود را رهاکردن و از آسمان تبعیت‌کردن؛ برخی می‌گویند مراد از آسمان در اینجا طبیعت است. برخی هم آن را رهاکردن منِ انسان که حقیر است و نظارهٔ خود و جهان از دیدگاهی کلی و متعالی می‌دانند. این اصطلاح امروزه به دیدگاه ادبی سوسه‌کی در آخرین آثارش اشاره می‌کند و حتی در لغت‌نامه‌های ژاپنی همراه نام او ثبت شده‌است.

نهم دسامبر ۱۹۱۶ در مراسم ازدواج یکی از دوستانش بادام‌زمینی خورد که باعث شد زخم معده‌اش عود کند. همان شب خون‌ریزی داخلی کرد و از دنیا رفت. هنگام خون‌ریزی لباس‌خواب پوشیده بود. درحالی‌که قسمت سینهٔ لباس‌خوابش را کنار می‌زد فریاد می‌کشید: «آب بپاشید اینجا، مرگ گرفتاری است. [رهایی نیست.]» گفته شده این آخرین سخنش بود.

می‌شود گفت، سوسه‌کی زیاد زندگی نکرد. دو ماه مانده بود تا پنجاه‌سالگی‌اش پر شود که در اثر خون‌ریزی داخلی درگذشت. تازه از سال ۱۹۱۰ به بعد، یعنی شش سال آخر عمرش هم، به علت زخم معده بارها در بیمارستان بستری شد. در ژوئن سال ۱۹۱۰ نخستین بار در بیمارستان بستری شد و این زمانی بود که در حال نوشتن دروازه، آخرین رمان بلند از سه‌گانهٔ پیشین بود. دو داستان سانشیرو و بعد آن، دو رمان نخست این سه‌گانه بودند.

سال ۱۹۱۲ نخستین رمان از سه‌گانهٔ پسین، یعنی تا هیگان بگذرد را چاپ کرد؛ در ژوئیهٔ همین سال بود که امپراتور میجی چشم از جهان فروبست و دورهٔ میجی (۱۸۶۸ تا ۱۹۱۲) به پایان رسید. در دسامبر، سوسه‌کی نوشتن دومین رمان سه‌گانهٔ پسین، رهگذر، را برای روزنامهٔ آساهی شروع کرد که یک سال طول کشید و سرانجام در سال ۱۹۱۴ کتابش را منتشر کرد. کوکورو، آخرین داستان از سه‌گانهٔ پسین هم در همین سال چاپ شد.

هرچند از بعد آن است که شاهد سایهٔ سیاه در زندگی شخصیت‌های اصلی داستان‌های سوسه‌کی هستیم، اما موضوعاتی چون به‌دوش‌کشیدن گذشته، وجود خودپرستی در کنه انسان و تناقض دیدگاه‌های اخلاقی در سه‌گانهٔ پسین او به‌شکل قابل‌توجهی بازتاب داده می‌شود.