بریده‌هایی از کتاب استادی عشق

وقتی کسی می‌گوید «تو مرا خشمگین کردی یا آزردی»، حقیقت ندارد. حقیقت این است که شما به زخم ذهنی او دست زده‌اید و او به این دلیل که دردش آمده، واکنش نشان داده است.

اگر در رابطه‌ای مورد سوء استفاده قرار بگیرید، به این دلیل است که سوء استفاده را پذیرفته‌اید و باور دارید که سزاوار آن هستید.

«نابینایی هیچ فرد نابینایی، به اندازهٔ کسی که نمی‌خواهد ببیند، نیست. ناشنوایی هیچ انسان ناشنوایی، به اندازهٔ کسی که نمی‌خواهد بشنود، نیست. نادانی هیچ دیوانه‌ای، به اندازهٔ کسی که نمی‌خواهد بفهمد، نیست.»

اجازه دهید شریک زندگی‌تان خودش باشد. شریک زندگی‌تان حق دارد خودش باشد؛ او حق دارد آزاد باشد. وقتی مانع آزادی همسرتان می‌شوید، مانع آزادی خودتان هم می‌شوید، زیرا برای کنترل همسرتان باید مدام کنار او باشید تا ببینید او چه کاری می‌کند و چه کاری نمی‌کند، در حالی که اگر خودتان را دوست داشته باشید، هیچ گاه از آزادی شخصی‌تان دست نمی‌کشید.

دانش، ما را به سوی خودمان هدایت نمی‌کند، بلکه خرد این وظیفه را به عهده دارد. باید میان دانش و خرد تفاوت قایل شویم، زیرا این دو یکسان نیستند.

برقراری رابطه یک هنر است. استادی در آفرینش دنیایی دونفره، دشوارتر از آفرینش دنیای یک‌نفره است. برای این که هر دو طرف رابطه خوشحال باشید، باید نیمهٔ مربوط به خودتان را کامل نگه دارید.

آن چه آدم‌ها عشق می‌نامند، چیزی جز رابطه‌ای هراس‌انگیز بر مبنای مهار یکدیگر نیست. پس احترام کجاست؟ آن عشقی که ادعای داشتنش را می‌کنند، کجاست؟ عشق وجود ندارد. زوج‌های جوان در محضر پروردگار، در برابر خانواده و دوستانشان پیمان‌های بسیاری با هم می‌بندند: «تا ابد در کنار هم می‌مانیم، به همدیگر عشق می‌ورزیم و احترام می‌گذاریم و در خوشی و ناخوشی کنار هم می‌مانیم.» آن‌ها قول می‌دهند که همدیگر را دوست داشته باشند و گرامی بدارند. آن‌ها پشت سر هم به همدیگر قول می‌دهند و این پیمان‌ها و وعده و وعیدها ادامه می‌یابد. شگفت‌انگیز است که آن‌ها این قول‌ها را از صمیم قلب باور می‌کنند، اما پس از یک هفته، یک یا چند ماه که از مراسم ازدواجشان می‌گذرد، درمی‌یابیم که آن‌ها هیچ یک از این پیمان‌ها را حفظ نمی‌کنند. آن چه باقی می‌ماند، جنگی‌ست بر سر این که کدام یک، اختیار دیگری را در دست بگیرد. چه کسی تأمین‌کنندهٔ مواد و چه کسی معتاد به آن باشد. پس از چند ماه درمی‌یابید که احترامی که آن زوج سوگند یاد کردند به یکدیگر بگذارند، رخت بربسته است. شما می‌توانید رنجش و سموم حاصل از هیجانات خشم‌آلود را ببینید که چگونه اندک‌اندک به آن‌ها آسیب می‌زند و رو به فزونی می‌گذارد تا این که دیگر آن‌ها از یاد می‌برند چه وقت به پایان عشقشان رسیده‌اند.

واقعیت در این دنیا نسبی‌ست. واقعیت پیاپی تغییر می‌کند، زیرا ما در جهان خیال زندگی می‌کنیم. آن چه اکنون واقعیت دارد، ممکن است در آینده واقعیت نداشته باشد. امکان دارد بعدها دوباره شکل واقعیت به خود بگیرد. حقیقت در جهنم هم می‌تواند فقط یک تصور دیگر باشد؛

«شما حقیقت را خواهید دانست و آن حقیقت، شما را آزاد خواهد کرد.»