بریده‌هایی از کتاب دموکراسی یا دموقراضه

۱ ـ دشمن یعنی کسی که شما می‌توانید همه ضعف‌ها و کم‌کاری‌هایتان را گردن او بیندازید. ۲ ـ دشمن یعنی چیزی که شما می‌توانید مردم را با آن بترسانید تا ناگزیر به آغوش شما پناه بگیرند. ۳ ـ دشمن یعنی کسی که اگر کاری کردید، با وجود او مهم‌تر جلوه‌اش دهید و اگر نکردید او را مقصر جلوه کنید.

مردم، استعداد غریبی دارند برای خر شدن. اگر نان ندارید که شکم مردم را سیر کنید، برایشان در فضیلت گرسنگی، داد سخن دهید.

۱ ـ دشمن یعنی کسی که شما می‌توانید همه ضعف‌ها و کم‌کاری‌هایتان را گردن او بیندازید. ۲ ـ دشمن یعنی چیزی که شما می‌توانید مردم را با آن بترسانید تا ناگزیر به آغوش شما پناه بگیرند. ۳ ـ دشمن یعنی کسی که اگر کاری کردید، با وجود او مهم‌تر جلوه‌اش دهید و اگر نکردید او را مقصر جلوه کنید. ۴ ـ دشمن یعنی کسی که وقت و بی‌وقت به او فحش دهید، بی‌آن‌که جواب فحش بشنوید. ۵ ـ دشمن یعنی کسی که حواس مردم را پرت او کنید تا هوس نکنند که از شما چیزی بخواهند. ۶ ـ دشمن یعنی مترسکی که با آن می‌توانید بچه‌های بزرگ را بترسانید. پس دشمن، با این همه خاصیت، یک موضوع حیاتی است. ولی همه خوبی‌اش به این است که؛ نباشد. اگر باشد که دمار از روزگارتان درمی‌آورد.

آن زمان من می‌گفتم: همیشه این‌جور نمی‌ماند. و دیدید که نماند. جمله‌ای که از این پس باید به گوش‌تان بیاویزید این است: «مردم عادت می‌کنند.» یادتان باشد! این جمله؛ کلید اجرای همه برنامه‌ها، سیاست‌ها و تصمیمات ماست.

هیچ‌کدام از کسانی که به دموی آخر رأی داده بودند، تصور هم نمی‌توانستند بکنند که دموقراضه ممکن است فقط افراد مشابه خود را به رسمیت بشناسد و سرنوشت مملکت را به دست آنان بسپارد

مهم‌ترین هدف پادشاه، از ترویج این شعارها، تثبیت این باور در وجود مردم بود که پادشاه مستقیماً از خدا فرمان می‌گیرد، هرچه می‌گوید از قول خدا می‌گوید، هر چه می‌کند به دستور خدا می‌کند. هرچه می‌دهد یا می‌ستاند، هر که را برمی‌دارد یا می‌نشاند، هر که را می‌کشد یا محبوس می‌کند و... در همه امور، دستور خدا را اجرا می‌کند.

این اصل را هیچ‌وقت فراموش نکنید که: بزرگ‌ترین دشمن ما علم و دانش است. و تنها راه مبارزه با این دشمن، تحقیر کردن آن است. تا می‌توانید از افراد بی‌سواد، تجلیل کنید. آنها را در صدر بنشانید. مناصب مهم و بزرگ را به آنها بسپارید. به همگان از کوچک تا بزرگ و از پیر تا جوان، در عمل نشان دهید که؛ علم و دانش، جز بدبختی و دردسر و بیکاری و گوشه‌گیری، خاصیت دیگری ندارد.

با مردم هر کاری کنید، به آن کار عادت می‌کند و دست‌تان را هم می‌بوسند. باید مردم را به مرگ گرفت تا تب را بهترین سلامتی بدانند. به شما گفتم: مردم باید علوفه اسب و گاوشان را هم از دست ما بگیرند. آن هم نه محترمانه و اوّل کار. بعد از انجام تحقیر و اعمال فحش و فضیحت و آخر کار.

ندیدن هنر است، نه دیدن.

مردم را به دو دسته تقسیم کنید و به یک دسته حقوق و مواجب بدهید که مراقب آن دسته دیگر باشند. دسته اول، به طمع مواجب یا از ترس قطع شدن مواجب، مرید شما می‌شوند و دسته دوّم، از ترس دسته اوّل، مطیع و منقاد شما. به این ترتیب، مملکت، خود به خود اداره می‌شود، بی‌آن‌که شما زحمتی بکشید یا دغدغه‌ای داشته باشید.