بریده‌هایی از کتاب پادزهر

در یکی از داستان‌های کوتاه ایدث وارتون، شخصیت داستان می‌گوید: «برای بدبختی هزار راه وجود داره، اما آسودگی فقط از یه راه ممکنه، اینکه دائم به دنبال شادی نگردی.»

اپیکور نظر مرتبط دیگری را در مورد ترسناک نبودن مرگ ارائه می‌کند که به «برهان تقارن» شهرت یافته است. او می‌پرسد چرا از نیستی جاودان مرگ می‌ترسید، وقتی به نیستی جاودانی که پیش از تولدتان وجود داشته با وحشت نگاه نمی‌کنید؛ چیزی که تا آنجا که می‌دانید به اندازهٔ مرگ‌تان ناموجود و جاودان بوده است.

روان‌شناسی به نام راس هریس تمرین ساده‌ای را پیشنهاد می‌کند: تصور کنید هشتاد سال‌تان است -فرض شده که هشتاد سال ندارید؛ اگر هشتادساله هستید،‌ سن بیشتری را انتخاب کنید- و سپس این جملات را کامل کنید: «ای کاش زمان بیشتری را صرف... می‌کردم» و «ای کاش زمان کمتری را صرف... می‌کردم.» این تمرینی به‌شدت موثر برای دستیابی به آگاهی از مرگ در مدتی کوتاه است.

حکیم چینی، لائوتسه، می‌گوید: «یک مسافر خوب نه هیچ برنامهٔ ثابتی دارد و نه قصد رسیدن به مقصدی مشخص.»(۶)

«اگر بپذیری جهان و پدیده‌هایش از کنترل تو خارج است، اضطراب بسیار کمتری را در زندگی تجربه می‌کنی.»

انسان همان‌قدر می‌تواند در امنیت کامل به سر برد که یک موج می‌تواند از دریا فرار کند.

رواقیون اعتقاد دارند تنها چیزی که می‌توانیم کنترل کنیم قضاوت‌های‌مان در مورد جهان است، اما از طرف دیگر هم همین برای شادبودن کافی است.

فروید مثل همیشه با عباراتی کلی اما در این مورد متقاعدکننده، چنین می‌نویسد: «هیچ انسانی در کُنه وجودش به مرگ خود باور ندارد.»(۱) این بی‌تفاوتی ظاهری در مواجهه با مرگ هنگامی عجیب‌تر به نظر می‌رسد که پی ببریم همیشه داریم راجع به مرگ صحبت می‌کنیم، ولی در عین حال گویا اصلاً راجع به آن حرف نمی‌زنیم.

مرگ به عنوان شیوه‌ای برای زندگی اگر زندگی از نو به من هدیه می‌شد، به همنشینی شبانهٔ اندیشهٔ مرگ خو می‌کردم و به یادآوری مرگ ممارست... زندگی بدون حضور دائمی مفهوم مرگ بی‌مزه است. مثل اینکه تا آخر عمر سفیدهٔ تخم‌مرغ بخورید. - بازرس مورتیمر، از کتاب به یاد داشته باش که می‌میری اثر میورِل اسپارک

دلبستگی ریشهٔ تمام رنج‌هاست.