بریده‌هایی از کتاب مهمانی شام

فهمید هر آنچه در دنیا جست‌وجو می‌کند را باید درون خودش بیابد.

من بلد نبودم زندگی کنم. من زندگی می‌کردم که چیزی رو ثابت کنم، زندگی می‌کردم که انتقام بگیرم. برای همین زندگی‌م خیلی محدود و حقیر بود. تا اینکه کم‌کم فهمیدم زندگی چیه و برام مهم شد و این خیلی ترسناک بود.

آن‌قدر خودش را می‌شناخت که بفهمد شادی‌ای که این‌طور مُصرانه در جست‌وجویش است را نباید در شریک زندگی‌اش جست‌وجو کند

«خودم رو گول می‌زدم که اگه هی از یه جا به جای دیگه برم مرگ نمی‌تونه بیاد سراغم.» مرد دوم گفت: «اتفاقاً این‌طوری که راحت‌تر می‌تونه گیرت بندازه.»

پدر لازم دارد. لعنتی... خودم هم پدر لازم دارم. چه کسی پدر لازم ندارد؟

یادش افتاد که نیازی نیست کسی را تحت تأثیر قرار بدهد.

اصالت همیشه پیروز است حتی در شکست.

طوری گریه می‌کرد که انگار کسی در آغوشش نگرفته، انگار کسی در اتاق نیست، انگار کسی اصلاً در این دنیا نیست.

"مربی" اصیل بود و اصالت همیشه پیروز است حتی در شکست.

ساعت‌ها به کسالت و بدشانسی گذشته بود، به دورِ خود چرخیدن و انتظار. آن هم درست زمانی که بیش از هر وقت نیاز داشت کاری کند که به شبش و به زندگی‌اش معنا ببخشد.