بریده‌هایی از کتاب واسه جزییات عرق نریز

حقیقت این است که هیچ یک از ما دوست نداریم کسی عیب و ایرادمان را بگیرد و بخواهد ما را اصلاح کند. دلمان می‌خواهد دیگران به موقعیت ما احترام بگذارند و ما را درک کنند. یکی از بزرگ‌ترین آرزوهای قلبی بشر این است که دیگران به او گوش دهند و حرف‌هایش را بفهمند. و آنهایی که یاد می‌گیرند گوش کنند، بسیار مورد علاقه و احترامند. کسانی که عادت دارند دیگران را اصلاح کنند، مورد تنفرند و مردم از آنها دوری می‌کنند.

ما دلمان می‌خواهد زندگی سیر مشخصی داشته باشد. اما زندگی روال خودش را دارد.

«ما در این جهان نمی‌توانیم کارهای بزرگی بکنیم. فقط می‌توانیم با عشق زیاد کارهای کوچکی بکنیم». گاهی نقشه‌های بلندپروازانهٔ ما برای انجام کارهای بزرگ در آینده، فرصت‌هایی را که برای انجام کارهای کوچک در اختیار داریم از ما می‌گیرد.

روی یکی از پوسترهای من نوشته شده: «زندگی یک آزمایش است. فقط یک آزمایش است. اگر این زندگی جنبهٔ واقعیت داشت به تو گفته می‌شد کجا بروی و چه‌کار کنی». هر گاه به این جملهٔ خردمندانهٔ طنزآمیز فکر می‌کنم، یادم می‌آید که زندگی را خیلی جدی نگیرم.

بعد از مرگ تو هم کارهای زیاد انجام نشده‌ای باقی می‌مانند. می‌دانی چه اتفاقی می‌افتد؟ شخص دیگری پیدا خواهد شد و آنها را انجام خواهد داد. حتی یک لحظهٔ باارزش از زندگی خود را در حسرت یک کار انجام‌نشده تلف نکن.

به این حقیقت تن بده که زندگی نامرد است

بسیاری از چیزها که آنها را «چیزهای مهم» تلقی می‌کنید، واقعاً «چیزهای کم‌اهمیت» هستند، که آنها را زیادی بزرگ کرده‌اید.

وقتی به این فکر نباشید که برای همه چیز دنبال کمال مطلوب بگردید، کمال مطلوب در زندگی را پیدا خواهید کرد.

یکی از مهم‌ترین پرسش‌هایی که می‌توانی از خودت بپرسی این است: «آیا می‌خواهم {حق‌به‌جانب} باشم، یا {شادمان}؟» خیلی وقت‌ها، این دو پرسش مانعه‌الجمع (گردنیامدنی) هستند!

در برابر خلق و خوی خوب خود سپاس‌گزار باشیم و هنگامی که بی‌حوصله هستیم، متین و موقر رفتار کنیم، نه اینکه موضوع را بیش از اندازه جدی بگیریم. بار دیگر به هر دلیلی کم‌حوصله شدی، به خودت یادآوری کن: «این نیز بگذرد» و خواهد گذشت.