بریده‌هایی از کتاب فیلسوف و پزشک قرن

بیش‌تر به هدف دلمشغولی داشت تا به خوشبختی.

من به پزشکی روی آوردم تا بتوانم بدون سخن‌پردازی، عمل کنم.

پدر شوایتزر کشیشی پروتستان و مردی آرام و سخاوتمند بود. مادرش کاری‌تر، آشناتر به امور دنیا و شاید عاقل‌تر بود.

زندگی‌اش را وقف کمک به بیمارانش کرد.

من این جاه‌طلبی را که محققی بزرگ شوم، رها کرده‌ام. می‌خواهم بیش از این باشم، صرفاً یک انسان. ــ آلبرت شوایتزر

شوایتزر درد و رنج مردم آفریقا را درد و رنج خود شمرد و بخش بیش‌تر زندگی‌اش را وقف آن‌ها کرد.

پس به دانشگاه برگشت و پزشکی خواند و دکترایش را گرفت و به آفریقا رفت تا در یکی از روستاهای کوچک این قارهٔ پهناور بیمارستانی بنا کند.

آدمی را چه سود اگر تمام دنیا را به دست بیاورد و روح خود را از دست بدهد؟

شوایتزر چند سال آخر عمرش را سفر نکرد. او در خلوت و انزوای جنگل‌های آفریقا، با کار در طول روز و موسیقی و نوشتن در شب، به زندگی ادامه داد. در چهاردهم ژانویهٔ ۱۹۶۵، شوایتزر نودمین سالگرد تولدش را در لامبارنه جشن گرفت و کار در بیمارستان را فقط یک ماه قبل از مرگش در چهارم سپتامبر ۱۹۶۵ متوقف کرد. او نزدیک بیمارستانش، در جایی شبیه محل مورد علاقه‌اش بر فراز گونسباخ، به خاک سپرده شد.

شوایتزر علاقه به شهرت نداشت و هم‌وغمش تسکین آلام و رنج‌های اطرافیانش بود، بر پایهٔ همان اصولی به زندگی خود ادامه داد