بریده‌هایی از کتاب طوطی و تاول

«پیامبر پیامِ خدا را می‌آورد که بدهد به تو؛ ولی امام که ولیِ خداست، دستِ تو را می‌گیرد و می‌برد پیشِ خدا. ملتفت شدی؟ درست پیشِ خدا.»

هم در این چهل سال عمری که گرفته‌ام از خدا، هیچ‌وقت آگاهانه با هیچ «اسمی» درنیافتاده‌ام، چون می‌دانم در افتادن با اسماءالحسنی آدم را اگر ویران نکند حتماً سرگردان خواهدکرد. چه‌بسا سرگردانی سهمگین‌تر باشد از ویرانی. و من نمی‌دانم در این سال‌ها از کدام اسم غفلت کرده‌ام که سرگردانی‌ام پایان نمی‌یابد.

«مزهٔ تنهایی را چشیدی حتماً. تنهایی در هرجا مزهٔ خودش را دارد، ولی این‌جا باید مزهٔ امام را بدهد. سعی کن بچشی. اگر مزهٔ امام نداد، بدان که اشتباه آمدی.

«بالآخره زندگی در تنهایی غلیظ‌تر می‌شود، وزن می‌گیرد.»

”امام؟ امام کسی است که به امرِ الهی به غذا، طعم و مزه بدهد.“

می‌دانستم «یدالله» با هر جمعی نیست، مخصوصاً جمع‌هایی که نیازهایِ سطحی و گذرا، متصّل کرده به‌هم، نه محبّت‌شان؛ و دست خدا با جماعتی است که رشتهٔ دوستی، آن‌ها را به‌هم گره زده‌باشد و بریدنِ این رشته به‌نوعی پاره کردنِ اسمِ «الجامع» الله است و باید از آن پرهیز کرد.

ولی من شخصاً همیشه خلوت و تنهایی را ترجیح می‌دادم بر ازدحام و هیاهو که از جمع‌هایِ مکسّر ترشّح می‌کند، وگرنه جمع‌هایِ سالم دستِ خدا را به‌همراه دارد و تعرّضی به فردیّتِ تو ندارد.

گفتم: «بالآخره زندگی در تنهایی غلیظ‌تر می‌شود، وزن می‌گیرد.»

«کسی که به مرگِ جاهلی بمیرد در واقع نمرده، تلف شده. مرگ مالِ کسی است که امامِ زمان داشته‌باشد. کسی که امامِ زمان ندارد، در واقعِ زمان ندارد. و مرگ، در واقع رسیدن به آخر زمان است. کسی که بی‌زمان است، ذوقِ مرگ ندارد؛ پس تلف یا هلاک می‌شود.

زمان که بدونِ امام معنایی ندارد. امام در آخرِ زمان ایستاده؛ هرکس به‌هر نحوی برسد به آخرِ زمان، طبیعتاً می‌رسد به او. آخرِ زمانِ هرکسی هم در واقع، مرگِ اوست. با خود گفتم: «پس مرگ با امامِ زمان ارتباط دارد. من چرا تا به‌حال فکر نکرده‌بودم به این؟»