بریده‌هایی از کتاب اول شخص مفرد

تو این دنیا چیزی که ارزش به دست آوردن داشته باشه، آسون به دست نمی‌آد.

تالستوی در آغاز آنا کارنینا نوشته است، «خانواده‌های خوشبخت همه مثل هم‌اند؛ هر خانواده‌ی بدبختی به شیوه‌ی خودش بدبخت است.»

تکرار واقعیت‌های درستْ مسیر راستین خرد است.

«همه‌ی ما کم‌وبیش نقاب به چهره داریم. چون بدون نقاب نمی‌تونیم تو این جهان خشن دووم بیاریم. زیر نقاب روح خبیث، چهره‌ی طبیعی فرشته‌ای هست و زیر نقاب فرشته، چهره‌ی روحی خبیث. نمی‌شه فقط یکی‌شون رو داشت. ما این‌طورییم.

معتقدم عشق سوخت ناگزیر ما برای ادامه‌ی زندگیه.

تو این دنیا چیزی که ارزش به دست آوردن داشته باشه، آسون به دست نمی‌آد.

حتی اگه نقابی بچسبه و کنده نشه، تغییری توی این واقعیت نمی‌ده که زیرش چهره‌ای واقعی باقی می‌مونه.

در واقع من که فکر نمی‌کردم رسیدن به جواب نسبتاً معقول یکی از اهداف مطالعه‌ی ادبیات باشد.

«مرگ همیشه ناگهانی سر می‌رسه. اما عجله‌ای هم نداره. مثل جمله‌های زیبایی که به ذهن آدم می‌رسه. لحظه‌ای می‌مونند، ولی می‌تونند تا ابد کش بیان. به وسعت ساحل شرقی تا ساحل غربی ــ یا حتی تا خودِ بی‌نهایت. مفهوم زمان در مرگ گم شده. به این معنا، شاید حتی زمانی هم که زنده بودم، مُرده بودم. ولی باز خودِ مرگ خوردکننده است. هر چی تا اون زمان وجود داشته، یهو به‌کل ناپدید می‌شه. هیچ‌وپوچ می‌شه. در تجربه‌ی من، اون وجود من بودم.