بریده‌هایی از کتاب فریفته تصادف

تنها زمانی سخن بگو که کلامت از سکوت بهتر باشد.

نمی‌شود از سرایدار فصل اول که برندهٔ لاتاری شد، اگر هزار سال هم عمر کند، انتظار داشت در قرعه‌کشی‌های بیشتری برنده شود. آن‌هایی که علی‌رغم مهارت‌هایشان در زندگی بدشانسی آورده باشند، سرانجام موفق می‌شوند. احمق خوش‌شانسی که در زندگی‌اش شانس آورده، در درازمدت، به‌آرامی، به یک احمقِ کمتر خوش‌شانس تغییر وضعیت می‌دهد. هرکسی درنهایت به ویژگی‌های درازمدتش برمی‌گردد.

(در دنیای واقعی بیشتر باید مشکل را حدس زد تا راه‌حل را).

معتقدم سرمایهٔ اصلی من، که باید از آن مراقبت کنم و حتی پرورشش دهم، نداشتن اطمینان عمیق فکری است. شعارم هم این است: «کار اصلی من مسخره‌کردن آدم‌هایی است که خودشان و کیفیتِ دانششان را زیادی جدی می‌گیرند.»

ظاهراً شواهدی وجود دارد مبنی‌بر این‌که، برای تعالی فکری، گفت‌وگو و مکاتبه با افراد اندیشمند نیروی محرکهٔ بهتری است تا مطالعهٔ زیاد کتابخانه‌ای (صمیمیت انسانی: چیزی درون طبیعت ما هست که، در حین ارتباط اجتماعی و دوستانه با دیگر افراد، به رشد ایده‌هایمان کمک می‌کند).

احمق‌های خوش‌شانس نمی‌دانند که احمقِ خوش‌شانس‌اند؛ اصولاً ذاتشان این‌طوری است که نمی‌دانند در چنین دسته‌ای قرار دارند

(فهمیدن این نکته که «مطالعهٔ سی‌وچند ساعت اخبار در ماه گذشته نه به توانایی پیش‌بینی‌هایتان در دورهٔ فعالیت‌هایتان اضافه کرده و نه به دانشتان از جهان، به درون‌نگری زیادی نیاز دارد.

بااین‌حال بیش از آن‌که یک شیوهٔ محاسباتی باشد، یک روش فکری است. ریاضیات اصولاً ابزاری برای تأمل است تا محاسبه.

این‌که تمام میلیونرها افرادی سخت‌کوش بوده‌اند و پشت‌کار داشته‌اند، موجب نمی‌شود کسانی که همیشه سخت‌کوش هستند میلیونر شوند. بسیاری از کارآفرینان ناموفق هم پرتلاش و سخت‌کوش بوده‌اند.

شغل خبرنگاری هدفش سرگرمی است، نه جست‌وجوی حقیقت؛ به‌خصوص وقتی پای رادیو و تلویزیون در میان باشد.