بریده‌هایی از کتاب صلح با خویشتن

برای آنکه یکدیگر را نیازاریم و بتوانیم از یکدیگر به‌درستی مراقبت کنیم، نیازمند مراقبت جدی از خود هستیم.

وقتی کانال شاد و مفرحی را روشن کنید، قطعاً با برنامه‌های شاد مواجه خواهید شد. وقتی کانالی را که برنامه‌های غمگین نشان می‌دهد انتخاب می‌کنید، غم و اندوه می‌بینید. دقیقاً مانند خود ما؛ ما نمی‌توانیم بگوییم اندوه یک‌چیز است و من چیزی دیگر. شادی یک‌چیز است و من چیزی دیگر. بلکه من با شادی و اندوه خود یکی هستم. من خودِ آن اندوه و شادی هستم.

رنج، انرژی مخربی دارد. ما نمی‌توانیم انرژی را از بین ببریم و نابود کنیم، تنها می‌توانیم آن را به یک انرژی سازنده تبدیل کنیم.

گاهی اوقات شما چیزی را به‌عنوان حقیقت می‌پذیرید که وجود ندارد. اگر به آن توهمی که حقیقت پنداشته شده چنگ بزنید و آن را عمیقاً باور کنید، حتی اگر حقیقت با پای خود به نزد شما بیاید، دیگر آن را باور نخواهید کرد.

زمانی که درک ما از مسائل بیشتر و عمیق‌تر شود و اشراف و آگاهی لازم به دست آوریم، ناخودآگاه عشق بیشتری نثار انسان‌ها و اطرافمان خواهیم کرد.

اگر بخواهیم خشم را نابود کنیم، درواقع مثل این است که بخواهیم خود را نابود کنیم؛ زیرا همان‌گونه که گفتیم، ما چیزی جدا از احساساتمان نیستیم. برخورد کردن باخشم خود به این روش، مثل این است که ما خود را به رزمگاهی برای نبرد با خود دعوت کرده‌ایم.

روزی سالکی به خدمت عارفی رسید و از وی سؤال کرد: حقیقت ناب و خالص در جهان چیست و کجا می‌توان آن را یافت؟ عارف به مدفوع اسبی اشاره کرد. به‌ظاهر به‌نظر می‌رسد که عارف، جوابی زشت، زننده و عجیبی داده است، زیرا چطور می‌توان تصور کرد که حقیقت ناب و خالص می‌تواند درون مدفوعی نهفته باشد؟ اما به‌راستی گاهی حقیقت چنین است. گوهری در دل سنگی به‌ظاهر بی‌ارزش.

لبخند زدن و تنفس آگاهانه ازجمله مهم‌ترین و ساده‌ترین مراقبه‌ها به شمار می‌آیند. ***

لبخند زدن مثل همهٔ رفتارهای دیگر، نیاز به تمرین کردن دارد. در ابتدا ممکن است لبخند زدن در حین انجام هر کاری سخت و بی‌معنا باشد و هرازچندگاه از خود بپرسیم برای چه باید لبخند بزنیم؟ اما من در اینجا دلیل این امر را برای شما توضیح خواهم داد. لبخند زدن یعنی اینکه ما با خود در صلح هستیم و اینکه بر خود تسلط داریم. اینکه ما در خاطره‌هایمان غرق نمی‌شویم و در گذشته نمی‌مانیم.

ریشهٔ لغوی بودا نیز به همین معنی بیداری، درک و آگاهی است. در هر انسانی ظرفیتی از بیداری و عشق وجود دارد و البته باید بدانیم که درک و عشق دو مفهوم جدا از هم نیستند، بلکه درواقع مفهومی واحد هستند.