بریده‌هایی از کتاب در دل طوفان

عشق در بهترین روزهای زندگی شبیه رؤیاست؛ در بدترین روزها مایهٔ نجات و رستگاری.

«آرزو مثل رعدوبرق و طوفانه. یه‌هو می‌آد و یه‌هو هم می‌ره. آدم رو تا آسمون‌ها می‌بره؛ درست؛ ولی بعدش با سر می‌کوبونه زمین. چیزی که تو رو نجات می‌ده و ازت محافظت می‌کنه، همین زمین‌هاست.

فقط در صورتی می‌توانی بدون عشق زندگی کنی که هرگز طعمش را نچشیده باشی.

من اومدم غرب... دنبال یه زندگی بهتر... ولی فقر و سختی و طمع، رؤیای آمریکایی من رو به کابوس تبدیل کرد.»

عشق همان است که وقتی همه‌چیزت را از دست دادی، برایت باقی می‌مانَد.

وقتی به زمین آسیب می‌رسانیم، داریم به بچه‌هایمان آسیب می‌رسانیم. وِندِل بِری، کشاورز و شاعر

اگه توی جامعه فقط یه طبقه داشتیم و مردم به‌نفع کل جامعه کار می‌کردن، دنیا جای بهتری می‌شد. همهٔ پول‌ها برای زمین‌دارها و همهٔ زحمت‌ها مال آدم‌هایی مثل ما نبود. ما روزبه‌روز بدبخت‌تر می‌شیم و هی به پول پول‌دارها اضافه می‌شه.»

فقط حیوانات و آدم‌ها نبودند که گرفتار خشک‌سالی شده بودند. زمین هم داشت جان می‌داد.

گاهی زندگی خودش مسیر رو برای آدم انتخاب می‌کنه»