بریده‌هایی از کتاب بافته‌های رنج

گر روز اول بابا بزرگ ما حضرت آدم گول شیطان را نمی‌خورد و دست به طرف خوشه گندم دراز نمی‌کرد، ما فرزندان او برای همیشه رستگار بودیم و این عذاب‌ها را هم نمی‌کشیدیم. او گناه کرد و حالا تا آخر دنیا ما باید کیفر پس بدهیم. بشر هرچه می‌کشد از دست شکمش است.

گویی کار انسان وقتی که از روی ذوق مخصوصی باشد یک موسیقی باطنی است که آدم با قلب خودش به آن گوش می‌دهد. همان‌طور که بزرگ کردن فرزند یک موسیقی است. همان‌طور که عبادت خدا یا جهاد در راه خلق خدا یک موسیقی است.

آدم حتی برای گریه کردن هم باید دل خوش داشته باشد.

با این همه آیا انسان موجودی نیست که هرچه بیشتر غمزده و دلمرده باشد بیشتر استعداد شادی کردن را دارد. می‌گویم استعداد، شاید بهتر بود بگویم لیاقت