بریده‌هایی از کتاب برف های کلیمانجارو

استعدادش را خودش با استفاده نکردن از آن نابود کرده است، با خیانت به خودش و باورهایش، با زیاده‌روی در می‌گساری و کند کردن تیزی ادراکش، با تنبلی، با ول گشتن، با بزرگ‌نمایی، با غرور و تعصب و با کلاه‌برداری.

صاحب هتل تریبرگ آن فصل، کار و بارش سکه بود. جای خیلی باصفایی بود و با هم دوست شده بودیم. سال بعد تورم سنگین بود و پولی که او سال قبلش درآورده بود برای خرید لوازم راه انداختن هتل کفایت نمی‌کرد و او از شدت ناراحتی خودش را حلق‌آویز کرد.

فکر کرد خودش از پس هر چیزی برمی‌آید، چون اگر به چیزی اهمیت ندهد از آن صدمه نمی‌بیند.

از کنار کافه‌ای می‌گذشت که چشمش افتاد به آن شاعر آمریکایی که یک دسته نعلبکی روی هم چیده بود و قیافهٔ بر ما مگوزید گرفته بود.

از آپارتمان فقط خانهٔ زغال‌فروش و هیزم‌شکن را می‌دیدی.

عجیب است که وقتی خسته باشی، آسان می‌شود.

«دهانت چه بوی گندی دارد، تخم‌سگ بوگندو!»

زن‌ها چقدر کم‌عقل‌اند. این را از کجا درآوردی؟ علم غیب داری؟

خداوند هیچ دردی را که آدم طاقت نیاورد نصیب او نمی‌کند

لازم نیست آدم چیزی را که می‌فهمد دوست داشته باشد.