بریده‌هایی از کتاب اتاق فرار

بشر بندهٔ عادت است

گذر زمان درد را درمان نمی‌کند. فقط به آن عادت می‌کنیم.

یک‌بار به من گفت در این دنیا آن‌قدر چیزهای جالب برای یادگیری هست که فرصت نمی‌کند وقتش را با اهمیت دادن به حرف دیگران هدر بدهد.

مادرم همیشه می‌گفت بهترین انتقام خوب زندگی کردن است. به‌شدت با او موافق بودم.

«روزها می‌گذرد. می‌دانم جمله‌ای کلیشه‌ای است، اما واقعاً فقط می‌گذرد. مانند راه رفتن که نمی‌دانی چطور، اما به خودت می‌آیی و می‌بینی که پا جلوی پا می‌گذاری و راه می‌روی. بدون مقصد مشخص فقط پیش می‌روی. شرح‌حال این روزهای من است.»

آن موقع فهمیدم که چرا شرکت آن‌همه حقوق و مزایا برای ما در نظر گرفته بود. برای از بین بردن وجدانمان بود که در صورت لزوم بدون تردید بی‌رحم باشیم.

خداحافظی با خانواده‌ام از سخت‌ترین کارها بود.

کودکی من عجین شده بود با قناعت، پس‌انداز کردن و سختی کشیدن

مردان می‌توانند غر بزنند یا عصبانی باشند، اما زنان صرف‌نظر از مشکلات و محرک‌ها، باید همیشه لبخند به لب داشته باشند.

دانستن حقیقت آن روی انسان را آشکار می‌کند و به حیوانات درنده تبدیل می‌شویم.