بریده‌هایی از کتاب چگونه حال خودمان را بهتر کنیم؟

هر زمان یک نیاز اساسی انکارشود، خشم و رنجش به دنبال آن خواهد آمد.

این گم‌گشتگی و ازدست‌دادن خویشتن حقیقی می‌تواند به شکل‌های مختلف در بزرگ‌سالی ظاهر شود و به نظر من بر اساس مشاهداتی که داشته‌ام اثرات این گم‌گشتگی بیشتر به‌صورت بلاتکلیفی شدید و اهمال‌کاری یا نیازی وسواس‌گونه و کمال‌گرایانه برای موفقیت ظاهر می‌شود.

ما احساس خشم و ناراحتی می‌کنیم و می‌پرسیم «چرا مردم از من سوءاستفاده می‌کنند؟» یا «چرا مردم از من قدردانی نمی‌کنند؟» که واکنشی عادی به زیرپاگذاشتن مرزهاست. آنچه درک نمی‌کنیم این است که این رفتار به‌دلیل تعیین‌نکردن مرزها یا محدودیت در زمان، انرژی و منابع عاطفی ما برای دیگران است

«تا زمانی‌که آسیب (تروما) حل نشده باشد هورمون‌های استرس که بدن برای محافظت از خود ترشح می‌کند در گردش خواهد بود

. والدینی که در زندگی فرزندشان زندگی می‌کنند و زندگی خود را به فرزندشان گره زده‌اند این باور عمیق و دردناک را دارند که «شکست‌خورده» هستند یا به‌نحوی احساس می‌کنند از دیگران کمترند و اغلب این باور اصلی را به فرزندان خود القا می‌کنند.

آن‌ها هزاران سال است بر این باورند که چیزی ماورای خود انسان وجود دارد.

من بد نبودم. من آسیب‌دیده و معیوب نبودم. درواقع این عادت‌ها و رفتارها پاسخ‌های آموخته‌شده‌ای بودند که بدن من برای زنده نگه‌داشتنم از آن‌ها استفاده می‌کرد.

وقتی آسیب به‌درستی بررسی و شناسایی نمی‌شود، اثراتش در وجود ما باقی می‌ماند و روایت‌های ما در زندگی را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و پاسخ‌های خودکار ما را شکل می‌دهد

ناخودآگاه ما در کودکی تحت‌تأثیر افکار، الگوها و عقایدی شکل می‌گیرد که به ما القا شده است

در دوران کودکی شما ... آیا احساس آزادی می‌کردید که «نه» بگویید؟