بریده‌هایی از کتاب من او را دوست داشتم

«به آدم‌هایی که زندگی احساسی برایشان در درجه‌ی دوم اهمیت قرار دارد، به گونه‌ای رشک می‌برم. آنان شاهان این دنیایند، شاهانی رویین‌تن.»

آدمای بی‌خاصیت تو پیدا کردن بهونه عالی هستن.

فکر می‌کردم آدم باهوشیم و زندگی رو بهتر از مردم دیگه می‌فهمم. از این‌که تو تله‌ای نیفتاده بودم به خودم مغرور بودم، که تو اومدی و من احساس می‌کنم در دریایی غرق شدم.

چقدر باید بگذرد تا آدمی بوی تن کسی که دوستش دارد را از یاد ببرد؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوستش نداشته باشد؟

«دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد»

«تا به حال این صدا رو درون خودت نشنیدی که گهگاهی به تو ضربه می‌زنه تا به یادت بیاره که واقعاً درست و حسابی کسی دوستت نداشته؟»

ملتمسانه تلفنم را بررسی می‌کنم. ساعت ۴ صبح! چه احمقی هستم!

آدمای بی‌خاصیت تو پیدا کردن بهونه عالی هستن.

«زندگی را همان‌جا یاد گرفتم، در گل‌فروشی. دسته‌گل‌های کوچک برای همسران و دسته‌گل‌های بزرگ برای معشوقه‌ها»

"حق اشتباه کردن" فقط جمله‌ی کوچیکیه، یک عبارت خیلی کوتاه اما کی به تو این حق رو میده؟ کی، اگه خودت این حقو به خودت ندی؟»