بریده‌هایی از کتاب آنی شرلی در گرین گیبلز (کتاب اول)

تو عیب‌های خودت را قبول داری، اما همیشه امیدواری که دیگران با تو هم‌عقیده نباشند.

هیچ‌چیز بدتر از آن نیست که کسی جواب آدم را ندهد.

آه! داینا! کاش این امتحان هندسه هم زودتر تمام شود! اگرچه همان‌طور که خانم لیند می‌گوید، اگر در هندسه قبول شوم یا نشوم، خورشید بازهم به طلوع و غروب‌کردنش ادامه می‌دهد. این مسئله حقیقت دارد، اما یادآوری‌اش چندان آرامش‌دهنده نیست.

عاشق‌نشدن هم کار سختی است، مگرنه؟

وقتی داستان‌های غم‌انگیز می‌خوانیم، با شهامت، خودمان را در آن موقعیت‌ها تصور می‌کنیم، ولی به‌محض اینکه واقعاً غصه‌دار می‌شویم، تازه می‌فهمیم تحمل‌کردنش چه کار سختی است، این‌طور نیست؟

من اصلاً دلسرد نشدم؛ چون وقتی تصمیم می‌گیرم کاری را انجام بدهم، سر حرفم می‌ایستم.

هر کاری که انسان در این دنیا انجام می‌دهد، خالی از خطر نیست. اگر واقع‌بین باشیم متوجه می‌شویم که حتی بچه‌دارشدن مردم هم می‌تواند خطرناک باشد؛ چون همهٔ بچه‌ها خوب بار نمی‌آیند.

هرچقدر شرایط سخت‌تر باشد، موفقیت هم شیرین‌تر است. این‌طور نیست؟

همان‌طور که خانم لیند می‌گوید، در این دنیای ناقص هیچ‌چیز همیشه نمی‌تواند کامل باشد.

«تو فقط آنی از گرین گیبلزی. هرچقدر هم سعی کنم خودم را بانو کوردیلیا تصور کنم، بازهم خودم را همین شکلی می‌بینم. اما آنی از گرین گیبلز بودن، هزاران بار بهتر از آنی‌ای است که به هیچ کجا تعلق ندارد.»