بریده‌هایی از کتاب رهبری ممتاز

خودانضباطی به معنای واداشتن خود به انجام کارهایی مشخص است، هر چند این کارها در ابتدا دشوار و ناخوشایند باشند. ناپلئون هیل پس از ۲۲ سال گفتگو و مطالعه بر روی ۵۰۰ نفر از ثروتمندترین و موفق‌ترین افراد در ایالات متحده به این نتیجه رسید که خودانضباطی «شاه کلید ثروتمندان است.» با خودانضباطی هر کاری امکان‌پذیر است، اما بدون آن، هیچ چیزی امکان‌پذیر نخواهد بود.

افرادی که تفکر راهبردی دارند، برتری آشکاری نسبت به کسانی که از پیش در مورد نتایج کارهای خود فکر نمی‌کنند دارند.

رهبران چشم‌انداز بلندمدتی دارند. آنها در تصمیم گیری‌های روزمره خود می‌توانند یک، دو، سه، پنج یا حتی ده تا بیست سال آینده را تصور کنند. آنها پیش از دست به کار شدن، فرصتی را به بررسی همه جانبه نتایج بالقوه کارها و رفتارها اختصاص می‌دهند. آنها از تفکر «آینده به حال» استفاده می‌کنند.

در دنیای کسب‌و‌کار امروزی، یک رهبر باید این شعار را سر لوحه فعالیت‌های خود قرار ‌دهد: «انجامش بده! اصلاحش کن! امتحانش کن!» رهبران و شرکت‌های برتر به‌طور پیوسته و پیاپی به آزمودن، اشتباه کردن و آموختن از دیگران مشغول هستند. آنها هرگز ماه‌ها و سال‌ها از زمان خود را صرف تحلیل جامع و ریزبینانه طرح‌های خود نمی‌کنند، بلکه دست به کار می‌شوند و آن را در دنیای واقعی می‌آزمایند.

بیشتر رهبران، توان فکری خود را صرف بررسی آینده و در واقع ترسیم آینده مطلوب و چگونگی ایجاد آن می‌کنند. در مقابل، افراد معمولی بیشتر به زمان حال و آینده، سرزنش دیگران و مقصر دانستن آنها به دلیل مشکلات پدیدآمده می‌پردازند.

اگر به مطالعه زندگی رهبران بزرگی همچون ناپلئون، فلورانس ناینتینگل، مادر ترزا یا اسکندر کبیر بپردازید، به این نتیجه می‌رسید که همه این افراد انسان‌های بسیار فعالی بودند. آنها خیالباف نبودند و منتظر نمی‌ماندند تا اهدافشان به صورت خودبه‌خودی محقق شوند. وقتی به ایده‌ای می‌رسیدند یا رسالتی برای خود تعیین می‌کردند، دست به کار می‌شدند و با قدرت هر چه تمام‌تر به سمت هدف تعیین شده حرکت می‌کردند.

این نیاز شدید به رهبری را می‌توانیم در خانواده‌ها، سازمان‌ها، نهاد‌های خصوصی و عمومی و همچنین دولت‌ها مشاهده کنیم. ما اکنون بیش از هر زمان دیگری، به رهبری نیاز داریم و البته به‌طور ویژه‌ای نیازمند رهبرانی هستیم که بتوانند ما را به سوی آینده هدایت کنند. خلاصه این‌که به افرادی نیاز داریم که چشم‌انداز، شهامت و توانایی یافتن حوزه‌های جدیدی برای فعالیت را دارا باشند.

پیتر دراکر می‌گفت که وظیفه اصلی یک مدیر «فکر کردن در مورد آینده است، زیرا هیچ فرد دیگری چنین مسئولیتی ندارد.»

ابتدا اهداف شغلی و مالی خود را تعیین کنید. در هر یک از این حوزه‌ها «ایده‌آل‌ سازی» کنید. اگر یک چوب جادویی داشتید و با تکان دادن آن می‌توانستید فعالیت اقتصادی و موقعیت شغلی ایده‌آل خود در پنج سال آینده را پدیدار سازید، فعالیت اقتصادی و موقعیت شغلیتان را چگونه رقم می‌زدید؟ فعالیت اقتصادی و موقعیت شغلیتان چه تفاوتی با وضعیت حاضر داشت؟ از چه راهی پول در می‌آوردید؟ با چه کسانی کار می‌کردید یا برای چه کسانی کار می‌کردید؟ برای چه شرکتی کار می‌کردید و چه کاری برای آنها انجام می‌دادید؟ اگر امکان داشت به آینده‌ای کاملا ایده‌آل دست یابید، دوست داشتید در آینده به چه موقعیت شغلی دست یابید و چه مسئولیت‌هایی داشته باشید؟

شهامت شهامت، یکی از ویژگی‌های اصلی لازم برای رهبری است. همین شهامت است که رهبران را به سمت تلاش و آزمودن موارد جدید -حتی بدون این‌که از موفقیت در آن مطمئن باشند- سوق می‌دهد. همین شهامت است که سبب می‌شود دیگران نیز به دور رهبران حلقه بزنند و از او الهام بگیرند. اگر در مواقع نیاز رفتاری شجاعانه داشته باشید، می‌توانید شهامت را در وجود خود تقویت و نهادینه کرد.