بریده‌هایی از کتاب زرتشت نیچه

پیروی از خویش یعنی اطاعت از خود را جانشین اطاعت از خدا کردن. البته نه مثلِ واپسین انسان‌ها تابع بی‌اختیارِ امیالِ خویش‌ بودن، بلکه تابِع احکام و ارزش‌های خاصِ خویش ‌شدن، ارزش‌هایی که ارزشمندی‌شان دُرُست در این است که از بیرون به آدم تحمیل نشده‌اند، بلکه در درون آفریده شده‌اند، به‌طوری‌که می‌توان اطاعت از آن‌ها را اطاعت از خویشتن دانست و پیروی از آن‌ها را پیروی از خویش و فرماندهی نامید.

آن‌ها به خلوت‌نشینان بدگمان‌اند و باور نمی‌کنند که ما برای هدیه‌دادن آمده باشیم. صدای پای ما در کوچه‌ها در گوش آن‌ها طنینی سخت مهجور دارد. و شب‌هنگام وقتی در بستر خویش صدای پای مردی را می‌شنوند که دیرزمانی پیش از برآمدن خورشید می‌گذرد، بی‌شک از خود می‌پرسند: راستی این دزد قصد کجا دارد؟

درحقیقت، انسان رودی آلوده است. باید دریا بود تا بتوان رودی آلوده را در خود پذیرفت و آلوده نشد

پیروی‌کردن از خویش یعنی به خویش تداوم، شکوفایی و تحقق بخشیدن، زاییدن و زایاندن؛ پیروی‌کردن از خویش، یعنی آفریدن خویش.

انسان‌ها زیر بار ارزش‌ها، فشارها و نهادهای وابسته به آن دنیا له شده‌اند.

مرگ خدا ارزشی چندپهلو دارد

«آن‌چه من دروغ می‌نامم این است که از دیدن چیزی که می‌بینیم سرباز زنیم.»

ای اختر بزرگ، بهروزی‌ات چه بود اگر کسانی را که روشن می‌کنی نمی‌داشتی!

الف. بررسی یک راه دیگر نیچه کل فرهنگ ما را در این ترکیب خلاصه می‌کند: خدا + توان‌خواهیِ منفی + نیروهای واکنشی (منفعل) = انسان و خودش ترکیب زیر را پیشنهاد و طلب می‌کند: مرگ خدا + توان‌خواهیِ مثبت + نیروهای کنشی (فعال) = فراانسان و درعین‌حال ما را از خطرات یک ترکیب دیگر آگاه می‌کند: مرگ خدا + توان‌خواهیِ منفی + نیروهای واکنشی = واپسین انسان

برای واپسین انسان، نبودن خدا معادل است با مجازبودن هرچیز، یعنی دیگر هیچ دلیلی برای ممنوع‌کردن هیچ‌چیز یا خودداری از انجام‌دادن هیچ‌کاری وجود ندارد.