بریده‌هایی از کتاب بهار بی باران

«قبض و بسط» یکی از مهم‌ترین مراحل طی طریق است،

در حدیثی آمده است شخصی خدمت امیرالمؤمنین (ع) رسید و گفت نمی‌توانم برای نماز شب بیدار شوم. حضرت فرمودند که گناهان روزت، تو را در قیدوبند می‌کند و نمی‌گذارد بیدار شوی. این قیدوبند، همان تاریکی و کدورت قلب است که مانع سبکی و ارتباط می‌شود. در دعای ابوحمزه می‌خوانیم: «فإنک لاتحتجب عن خلقک إلا أن تحجبهم الأعمال دونک» یعنی تو از خَلقت محجوب و در پرده نمی‌شوی، مگر به واسطۀ اعمال خودشان.

نمی‌روم ز دیار شما به کشور دیگر برون کنیدم از این در، درآیم از در دیگر

بهار می‌گذرد دادگسترا دریاب که رفت موسم و حافظ هنوز مِی نچشید

یا أهل بیت النبوۀ: بکم فتح الله یا أباصالح: إفتح لنا أبواب الخیر إفتح لنا أبواب المعرفۀ إفتح لنا أبواب العشق...

خام را جز آتش هجر و فراق کی پزد؟ کی وا رهاند از فراق؟ این انسان خام است و آنچه این خام را می‌پزد آتش هجر و فراق است. اما هرکسی به میزان تصمیم و جدیتش در این آتش تاب می‌آورد.

امام صادق (ع) می‌فرماید: «چون گناه بنده بسیار شود و چیزی از کردار نداشته باشد که آن را جبران کند و کفارۀ آن‌ها شود، خداوند او را به اندوه گرفتار سازد تا کفارۀ گناهانش شود.» این لطفِ لطیف و ربانی خداست که برای تطهیر و غفران بندگانش دنبال بهانه می‌گردد تا جایی که حتی هراسی که از خواب هولناک در دل مؤمن ایجاد می‌شود، مایۀ آمرزش اوست.

«چهل سال است از پروردگار عالم دم زدم، چند مرتبه خواستند مرا بکشند، آیت‌الله سیدابوالحسن اصفهانی نگذاشت و خدا هم کمکم کرد! در این مدت نه خوابی دیدم، نه مکاشفه‌ای، نه رفیقی، نه همدردی، چهل سال است که در را می‌کوبم و خبری نیست.»

دلا منال ز شامی که صبح در پی اوست که نیش و نوش به هم باشد و نشیب و فرازدر این

چرا در حال قبض غفلت بیشتر می‌شود؟ چون ما معمولاً بندۀ حالیم تا بندۀ خدا. وقتی حال نداریم خداخدا کردنمان هم کمتر می‌شود. برای همین یکی از برکات قبض تمرین عبادت بی‌شائبه است؛ یعنی چه حال داشته باشی چه نداشته باشی دست از غایتت بر ندار!