بریده‌هایی از کتاب اتاق ورونیکا

ببینین، من، من می‌دونم شما نیت‌تون خیره... اما، من کمی روان‌شناسی مطالعه کرده‌ام. من یه دانشجوی جامعه‌شناسی‌ام. بازی‌کردن با توهماتِ دیگران کار درستی نیست. این‌کار باعث می‌شه به اون توهمات وابسته‌تر بشن...

خدا به این دنیای زشت رحم کنه!

زن:       در سال ۱۹۷۳ این‌جوری حرف می‌زنن... جوری که آدم دلش می‌خواد ۱۹۷۲ بمیره. بد می‌گم؟

      ببینین... مردم این‌جوری از عقل سلیم به جنونِ مَحض کشیده نمی‌شن. شما دارین تظاهر می‌کنین. اعتراف می‌کنم خیلی عالی‌اید، ولی دارین تظاهر می‌کنین.

یه کار جدید مثل راهی‌شدن به یه دنیای تازه‌ست؛

دخترها خواهرهای کوچیک خودشون رو نمی‌کُشن. یه وقت‌ها والدینشون رو می‌کشن، مثل لیزی بوردن، ولی خواهر کوچیک‌هاشون رو نه. من هیچ‌وقت همچین چیزی نشنیده‌ام.

دختر:        (تأیید‌آمیز به دور و برش نگاه می‌کند.) از عشق‌شون بود که همه‌چی رو دست‌نخورده نگه ‌داشتن... انگار یه زیارتگاه درست کردن. مرد‌جوان:       فکر نمی‌کنم ربطی به عشق داشته. بیشتر شبیه بیماری‌یه

استفن کینگ نویسنده‌ی رمان‌های پرفروش، درباره‌ی آیرا لوین می‌نویسد: «توانایی آیرا لوین در نوشتن آثار دلهره‌آور به ظرافت ساعت‌سازان سوئیسی‌ست و کارهای ما در مقایسه با آثار او مثل ساعت‌های ارزان‌قیمت خرازی‌ها» .

یه کار جدید مثل راهی‌شدن به یه دنیای تازه‌ست

اما، من کمی روان‌شناسی مطالعه کرده‌ام. من یه دانشجوی جامعه‌شناسی‌ام. بازی‌کردن با توهماتِ دیگران کار درستی نیست. این‌کار باعث می‌شه به اون توهمات وابسته‌تر بشن...