بریده‌هایی از کتاب خواهر، برادرهای سازگار

«کودکان غالباً تحسین دیگران را از خواهر و برادرشان مترادف با تحقیر خود می‌دانند. آن‌ها جملهٔ 'برادرت خیلی با ملاحظه است`، را چنین تفسیر می‌کنند: 'به‌نظر مامان، من بی‌ملاحظه‌ام.` چه خوب است که اظهارنظرهای مثبتمان را دربارهٔ هر کودک صرفاً به خود او بگوییم.»

در مورد کودکان نیز صادق است. آن‌ها باید بتوانند همهٔ احساسات و آرزوهای خود را دربارهٔ خواهر، برادرشان آزادانه بیان کنند ــ حتی احساسات ناخوشایندشان را.»

اساساً سعی ما بر عدم مداخله در دعوای کودکان است، ولی وقتی مجبور به این کار باشیم، با این تفکر دخالت می‌کنیم که در اولین لحظهٔ مناسب، حل و فصل مشکل را به طرفین دعوا محول کنیم.

«و حالا به شما می‌گویم که چه چیز مرا در ترک این الگو کمک کرد. هر زمان وسوسه می‌شدم که یکی از فرزندانم را با دیگری مقایسه کنم، با خود می‌گفتم: 'صبر کن! این کار را نکن! حرفت را به‌طور مستقیم و بدون اشاره به دیگری، بگو. کلید حل معما، 'وصف کردن` است.

هنوز روزی را که به من گفت: 'منظم‌تر` از دوروتی هستم به‌خاطر دارم. ابتدا احساس فوق‌العاده‌ای به من دست داد، اما بعد به‌شدت نگران شدم. آیا می‌توانستم همیشه منظم بمانم؟ حتی اگر می‌توانستم، اگر روزی دوروتی هم منظم می‌شد، چه‌کار باید می‌کردم؟ می‌دانید در چه وضعیت بدی بودم؟ به‌طور یقین مادرم فکر می‌کرد با این کار مرا تشویق می‌کند. اما تنها نتیجهٔ این برخورد او، صرفاً تشدید حس رقابت من با خواهرم بود

والدین مشتاق بودند ببینند که اگر آرزوهای غیر عملی فرزندانشان را در عالم رؤیا برآورده کنند، چه نتیجه‌ای حاصل می‌شود. نتایج حاصله، در برخی موارد، شگفت‌آور بود.

. وظیفهٔ ما این است که به آن‌ها بیاموزیم بدون آسیب رساندن به یکدیگر، خشمشان را ابراز کنند.»