بریده‌هایی از کتاب دکتر ژیواگو

برای درک حقیقت باید تنها بود

این دنیای پر از پستی و نیرنگ، جایی که یک زن نجیب و تربیت شده و خانواده‌دار مجبور می‌شود که تحقیر این کارگران حیوان‌صفت مفلوک را تحمل کند، جایی که قربانی میخوارگی این‌گونه نظم و قاعده، لذتش را در این می‌بیند که امثال خود را تحقیر کند، این چنین دنیایی را تا این لحظه به این اندازه حقیر و پست ندیده و از آن متنفر نشده بود. او تند راه می‌رفت، مانند این بود که این عجله و شتاب می‌توانست زمانی را نزدیک کند که تمام دنیا معقول و هم‌آهنگ گردند؛ آن‌طور که اکنون در مغز پر تب و تاب خود آن را تصور می‌کرد و می‌دید

نمی‌توان او را چون زنی کاملاً عادی به حساب آورد. این امر، نتیجه‌ی دانایی زیاد و عجیب بودنش است. او بی‌اندازه معلومات دارد، نه آن‌طور که روشنفکران دارند بلکه آن‌طور که در میان مردم عادی دیده می‌شود.

خوب «یورا» ، بالاخره زندگی می‌گذرد. تو باید بخوابی. دیر وقت است، از هر لحاظ که فکر کنی، نمی‌توان به همه‌ی کارها رسید. باید استراحت کنی.

کودکان راستگویند و بی‌قید و احتیاط و از حقیقت ترسی ندارند، در صورتی که ما، از ترس این‌که مبادا بیهوش و بی‌شعور در نظرها جلوه کنیم، آماده‌ایم آنچه را که نزد ما عزیز و گرانبهاست، انکار کنیم و از آنچه که تنفرانگیز است، به نیکی یاد کنیم و آنچه را که نامفهوم و گنگ است، بستائیم.

مثلی است معروف که با اتفاق، جهان را می‌توان گرفت.

منشاء تمام بدی‌هایی که آشکار شد، فقدان ایمان در عقاید شخصی بود

سخن نقره است، اما سکوت طلاست.

گاهی چقدر انسان مایل است که تقلب و دو رویی بزرگوارانه، تاریکی‌های ضخیم پرگویی بشری را ترک کند و در سکوت جالب طبیعت، در زندان بی‌سر و صدای یک کار مداوم و سمج، در بی‌خبری توصیف‌ناپذیر یک خواب عمیق، در موسیقی واقعی و آرامش زبان دل‌ها که روح سرشار و لبریز را به سکوت وامی‌دارد، پناه ببرد.

چنان غمگین‌ام که نمی‌دانم خونسردی چیست. خستگی و بی‌خوابی، غمناکم می‌کند. اما سخنان شما تسکین‌ام می‌دهد. دیر یا زود برف می‌بارد. در هوای برفی گوش دادن به مکالمات طولانی معقول، بسیار لذت‌بخش است. هنگامی که برف می‌بارد، اگر از پنجره به بیرون نگاه کنند، چنین به نظر می‌رسد که کسی از حیاط می‌گذرد و به طرف خانه می‌آید.