بریده‌هایی از کتاب بوطیقای ارسطو

من به این افسانه باور ندارم که نابغه از رختخواب بیرون می‌آید و بدون هیچ زحمتی شاهکار خلق می‌کند. من از معتقدان به این سخن توماس ادیسون هستم که «۹۹ درصدِ نبوغ، عرق ریختن است.»

وقتی قهرمان به مصیبتی دچار می‌شود که هم ناحق است و هم خودش باعث و بانی آن بوده، «ترحم» و «ترس» را در مخاطب برمی‌انگیزد. قهرمان باید استدلال کند (استدلال غلط) ، زیرا کارِ درام نشان دادن مصیبت انسان آگاه و هشیار است. با وجود اینکه آفرینش به ما ذهن برتر را اعطا نموده، ما انسان‌ها باز هم زندگی‌مان را خراب می‌کنیم.

جمله‌ی «حرفی را بزن که داستان طلب می‌کند» باید روی دیوار اتاق هر فیلمنامه‌نویسی چسبانده شود. این احتمالاً گوهربارترین جمله و شاه‌بیت بوطیقا است

«حرفی را بزن که داستان طلب می‌کند»

ارسطو به ما می‌آموزد کنش را ایده‌ی داستان تلقی کنیم. در واقع وی می‌گوید کنش، مهم‌تر از افراد یا همان شخصیت‌هاست.

نسبت به زندگی خود به عنوان نویسنده و سلامت عمومی‌تان حساس باشید. نویسندگان تازه‌کاری را می‌شناسم که مست می‌کنند چون ارنست همینگوی چنین می‌کرد. آن‌ها فکر می‌کنند مشروب، مواد مخدر و سوءرفتار با جسم خود، بخشی از زندگی یک نویسنده است؛ این‌طور نیست.

از نظر ارسطو مهم‌ترین جنبه‌ی نویسندگی، طراحی پی‌رنگ یا خلق یک ساختار محکم است. نویسندگان خوب در خدمت داستان‌های خود هستند و نویسندگان بد در خدمت موضوعات مورد علاقه‌ی خود.

منظورم از گره‌افکنی، همه‌چیز از آغاز داستان تا درست قبل از تغییر بخت قهرمان است؛ و منظورم از گره‌گشایی، همه‌چیز از آغازِ تغییر تا پایان.

از نظر ارسطو مهم‌ترین جنبه‌ی نویسندگی، طراحی پی‌رنگ یا خلق یک ساختار محکم است. نویسندگان خوب در خدمت داستان‌های خود هستند و نویسندگان بد در خدمت موضوعات مورد علاقه‌ی خود. وقتی این کتاب را تا آخر بخوانید، می‌فهمید چرا گفتن چیزی که داستان طلب می‌کند مهم است.

روح خود را به شیوه‌ای ساده و قابل فهم، برهنه کنید؛ شیوه‌ای که به خاطر صداقت محض، یگانه‌تر از هر مسئله‌ی داغی است که به عنوان موضوع فیلمنامه‌ی خود انتخاب کرده‌اید. «قوانین» را بر اساس محتوای قلب خود خم کنید. نگران نباشید... نمی‌شکنند. نخست فقط بدانید این قوانین چه هستند؛ در ذهن، در قلب و در روح خود.