بریده‌هایی از کتاب ال‍ه‍ی‍ه‌: شرح حال عارف ربانی سیدمحمدحسن الهی‌طباطبایی

این گفتار او که به علامه حسن‌زاده آملی به عنوان توصیه و سفارش فرموده دلیل بر این مدعاست: «هیچ‌گاه شیرینی کلام و لطافت بیان سیدنا الاستاد محمدحسن الهی طباطبایی (قدس سره) را دربارۀ توبه فراموش نمی‌کنم که فرمودند: توبه حقیقی آن است که از خوبی و بدی توبه کنی. من بعد از اندکی تأمل گفتم توبه از بدی که در آن بحثی نیست اما توبه از خوبی به چه معناست و نظر حضرت‌عالی کدام است؟ فرمودند آنچه از نماز و روزه و قرائت قرآن و درس و غیره که خوب می‌پنداریم، همۀ آن‌ها را ناقص خواهیم یافت. وَ هُم یحسَبونَ أنَّهُم یحسِنونَ‌ صُنعاً، این‌ها خیال می‌کنند کار خوب انجام می‌دهند

ز مهر اولیاءالله نشانی کرده‌ام پیدا برای خویش عیشی جاودانی کرده‌ام پیدا رسا گر نیست دست من به قرب دوست یکتا ز مهر دوستانش نردبانی کرده‌ام پیدا

کسی که مرا طلب کند مرا می‌یابد و کسی که مرا یافت، مرا می‌شناسد و کسی که مرا شناخت، مرا دوست می‌دارد و کسی که مرا دوست داشت، عاشق من می‌شود و کسی که عاشق من شد، من عاشق او می‌شوم و کسی که من عاشق او شدم، او را می‌کشم و کسی که من او را کشتم، دیۀ او بر عهده من است و کسی که دیۀ او بر عهدۀ من است، من خود دیۀ او هستم».

«بدن استر روح است، هرچه بیشتر به آن برسید بیشتر می‌توانید از آن کار بکشید. نصف شب‌ها که برای نماز برمی‌خیزید چیز مختصری تناول کنید، مثلاً چای، دوغ یا یک خوشه انگور و یا چیز مختصر دیگری که بدن شما از کسالت در آید و نشاط برای عبادت داشته باشید تا بیداری شبتان از سر تکلیف و عادت نباشد.»

«و گناه را در ظاهر و باطن رها کنید.» گناه یعنی خدافروشی، یعنی آنچه خداوند در ظاهر و باطن از آن بیزار است و عاشق واقعی هرگز حرمت حریم محبوب را نمی‌شکند

کسی نمی‌تواند از مورچه تا خورشید را آیات و نشانه‌های الهی بداند، روی مورچه پا نگذارد اما به‌راحتی روی شخصیت انسان‌ها، این آیات عظیم الهی پا بگذارد. هنگام برخورد و صحبت کردن با عصبانیت، با تحقیر و تمسخر، با نیش و کنایه و طعنه و با نگاه‌های عاقل اندر سفیه شخصیت دیگران را در بیرون و درون خود خوار و خفیف کرده، آن‌ها را دل‌آزرده کند.

اگر قابلیت داشته باشی و شرایط غیبت را رعایت کنی، در زمان غیبت این ظهور انفرادی برایت حاصل خواهد شد و حضرت می‌آید دیدن شما، شما نمی‌روید دیدن امام!» در آینه‌بندان پری‌خانۀ چشمم

عرب‌ها می‌آمدند پاهایشان را دراز می‌کردند، تکیه می‌دادند به دیوار و می‌گفتند یامحمد، حدّثنی... از آن نقل‌ها، حدیث‌ها، از آن داستان‌هایت بگو، با این فرهنگ! ولی پیغمبر(ص)همین عرب‌ها را تربیت کرد. هر کدام مبلغ قوم و قبیله خودشان شدند و بالاخره رفتند جنگ و شهید شدند. ما چرا نمی‌توانیم دانشگاه‌ها را هدایت کنیم؟ این‌ها که تحصیل‌کرده‌اند، اهل منطق‌اند، باسوادند، کتاب می‌خوانند، حرف حساب سرشان می‌شود، ما نمی‌توانیم چون بلد نیستیم.»

فاصلۀ انسان تا خدا یک قدم است و آن یک قدم پا گذاشتن انسان روی خود است و قدم بعد در بهشت مهمان خداست. فقط یک قدم! آن هم روی خود، نه روی دیگران

«آیا کافی نیست که پروردگارت خود شاهد هر چیزی است»؟