بریده‌هایی از کتاب متولد کبیسه

آدما به وجود یه مقصر توی زندگی‌شون بیشتر از حتی نون شب احتیاج دارن.

به نظر من حرف از ته دل و بی‌غل‌وغش اگه فحشم باشه، با ارزش‌تر از قربون‌صدقه‌های نمایشی آدماست.

انگار آدم‌ها فقط وقتی می‌رفتند، عزیز می‌شدند.

حالا درست که آدم‌ها اخلاق‌های مزخرفی داشتند اما با مرگ همدیگر کمتر شوخی می‌کردند.

«همیشه نمی‌شه چیزی که خودت دوست داری رو به بقیه هم بدی... حالا یکی دو بارش قابل تحمله اما بیشتر، نه!»

«با آدم‌ها بحث نکن. چون معمولاً کسی جز صدای خودش رو نمی‌شنوه.»

حرف‌زدن که سخت‌تر از سکوته... وقتی می‌خوای حرف بزنی باید بدونی چی رو کی و کجا بگی و مطمئن باشی حرفی که می‌زنی درسته اما سکوت دیگه این دردسرا رو نداره.

عمراً اگه از تو این بستر تربیتی لجن، نیلوفر بزنه بیرون. فوق فوقش می‌شه فرار مغزها...

«بعضی وقت‌ها بهتره آدم یه‌دفعه بیفته تو دل جریان و خودش رو بسپره به مسیر.»

کم‌کم فهمیدم اگه کسی رو دوست دارم باید دقیقاً همون جوری که خودش هست دوستش داشته باشم نه تصور خودم از اون آدم رو...