بریده‌هایی از کتاب لذت های ناممنوع

«ما به آدم‌ها یاد می‌دهیم چطور چیزهایی را به یاد بسپارند، ولی هیچ‌وقت یادشان نمی‌دهیم چطور بزرگ شوند.»

وایلد در «حقیقت نقاب‌ها» (۱۸۹۱) نوشت: «در هنر آن چیزی حقیقت دارد که نقطه‌مقابلش هم حقیقت داشته باشد.»

به گفتهٔ پیتر، عادت شکلی از شکست باشد، باید سراغ عادات جدید برویم، سراغ حرف‌زدن به زبانی دیگر.

«در هنر آن چیزی حقیقت دارد که نقطه‌مقابلش هم حقیقت داشته باشد.»

عجیب آنجاست که بعضی چیزها و آدم‌ها که مجاب می‌شویم کنارشان بگذاریم، ذهن ما را به‌تمامی به تسخیر خود درمی‌آورند. ممنوع‌کردن چیزی همانا فراموش‌نشدنی‌کردن آن است (بچه‌ها نباید بدون نگاه‌کردن به خیابان از آن بگذرند؛ آدم‌بزرگ‌ها هم نباید زیادی به سکس یا سکس نامشروع فکر کنند). در بهترین حالت ممکن، ممنوع‌کردنِ چیزی یعنی جلب‌کردن توجه و تضمین جذابیت آن. منع چیزی یعنی مهیاکردن موقعیت برای تسخیر ذهن آدم‌ها.

ممنوع‌کردن چیزی همانا فراموش‌نشدنی‌کردن آن است

ما انسان‌ها، با رواداشتن چیزهایی به خودمان، خود را از چیزهایی دیگر منع می‌کنیم.

باید دریابیم که آیا می‌توانیم آنچه را باید ازش لذت ببریم جایگزین آن چیزی کنیم که از آن لذت می‌بریم.

به نظر می‌رسد وایلد قصد داشته بگوید هر چیزی در صورتی امکان‌پذیر می‌شود که بسیاری چیزهای دیگر ناممکن، غیرقابل‌تصور و دورازذهن شوند

در بهترین حالت ممکن، ممنوع‌کردنِ چیزی یعنی جلب‌کردن توجه و تضمین جذابیت آن. منع چیزی یعنی مهیاکردن موقعیت برای تسخیر ذهن آدم‌ها.