بریده‌هایی از کتاب راز لکنت زبان

آیا اولین باری که صدای ضبط شده‌ی خود را شنیدید، به یاد می‌آورید؟ چه احساسی داشتید؟ «احساس نامأنوس بودن.» درست مانند واکنش بدن در برابر ورود یک جسم خارجی. احساسی که آدم می‌خواهد هر چه زودتر دستگاه ضبط صوت را خاموش کند تا از شنیدن و پذیرش این صدای نامأنوس دوری جوید. ولی اگر به او بگویند که این صدا به شخص دیگری تعلق دارد، این احساس به‌طور کلی در شخص از بین می‌رود. علت چنین پدیده‌ای این است که وقتی ما صحبت می‌کنیم، صدای خود را با کیفیتی مرکب از دو نوع ارتعاش استخوانی (جمجمه‌ای) ـ هوایی دریافت می‌کنیم. ولی هنگامی که به صدای ضبط‌شده‌ی خود گوش می‌دهیم، آن را با کیفیتی متفاوت دریافت و درک خواهیم کرد. زیرا، انتشار آن فقط از طریق ارتعاش هوایی است و ما نسبت به آن احساس نامأنوسی خواهیم داشت به‌طوری که دوست نداریم آن‌را بپذیریم. در بزرگسالی هر چه بیشتر به صدای ضبط شده‌ی خود گوش دهیم، این احساس نامأنوس، به احساسی آشنا و خودی نزدیک‌تر می‌شود تا این‌که بالاخره آن را می‌پذیریم و جزیی از خود می‌دانیم.

تمامی ترس‌ها، حسادت‌ها، محرومیت‌ها، احساس ناامنی و احساس جدایی از عادت‌ها و وابستگی‌ها می‌توانند سبب «فشار روانی بیش از آستانه‌ی تحمل» در کودک شوند. این فشار روانی، بعد از یک لحظه تا یک روز بعد، می‌تواند واکنشی چون لکنت‌زبان در کودک نمایان سازد. در گزارش اغلب والدین چنین آمده است: «بعد از آن‌که فرزندم دچار ـ ترس، وحشت، شوک و یا هر فشار روانی دیگر شد، دیدیم که مِن و مِن می‌کند…»

     شیوه‌های اصلاح رفتار شخص لکنتی: ۱- عادت کنید که همیشه آرام و شمرده صحبت کنید. ۲- راحت و آرام باشید. ۳- راحت و آزاد لکنت نمایید. ۴- طفره رفتن‌ها را متوقف کنید.۵- عادات و حرکات اضافی را حذف کنید. ۶- ارتباط بصری برقرار کنید. ۷- حرکات ناموزون عضلات دستگاه گویایی را مشخص نمایید. ۸- از روش‌های اصلاح گیر زبان استفاده کنید. ۹- همیشه سعی کنید به هنگام صحبت کردن متوقف نشوید و به صحبت خود ادامه دهید. ۱۰- با صدای خیلی رسا و موزون صحبت کنید. ۱۱- به هنگام صحبت کردن به گویش‌های روان خود هم توجه کنید. ۱۲- سعی کنید تا آنجایی که مقدور است صحبت کنید.

پن بیکر (۱۹۹۰) طی بررسی‌های مفصلی دریافت که ترغیب مردم به آشکارسازی آسیب‌ها و دردهای زندگی به‌صورت خاطره‌نویسی یا بیان آن‌ها، به سلامت و بهبود آنان می‌انجامد. حمایت اجتماعی مثبت، از راه بازداشتن شخص از نشخوار درباره‌ی موضوع تنش‌زا، منجر به سازگاری هیجانی بهتر وی با فشار روانی می‌شود. (نولن ـ هوسما ۱۹۹۱.) نشخوارگری عبارت است از فکر و اندیشه‌ی افراطی در باب احوال بد خویش و نگرانی دایمی درباره‌ی پیامدهای رویداد تنش‌زا یا احوال هیجانی خویش و خرابی اوضاع، بی‌هیچ کوششی برای تغییر دادن آن‌ها