بریده‌هایی از کتاب سونات بلوط

انگار همیشه جای یک تن خالی است

اسبی که به روی قالی خانۀ ماست در تاخت و تاز خالی خانۀ ماست آن گاو که در تابلو نقاشی است خوشبخت‌تر از اهالی خانۀ ماست

برای ایوب میرزایی چندی است که با خواب خودم تنهایم از چوب، تراشیده شده رؤیایم تنهایی‌ام از مرگ به من ارث رسید من پیر قبیلۀ مترسک‌هایم

شور و نمک تمام هستی عشق است بی عشق جهان زود کپک خواهد زد

در زد کسی انگار که مهمان داریم در سفره گرسنگی فراوان داریم امروز پدر ابر زیادی آورد مانند همیشه شام باران داریم

من نام کسی نخوانده‌ام الا تو با هیچ کسی نمانده‌ام الا تو عید آمد ومن خانه تکانی کردم از دل همه را تکانده‌ام الا تو

از دل همه را تکانده‌ام الا تو

لب‌های من و تو قطره قطره باران رفتیم من و تو زیر چتر باران یک هایکو ـ بوسۀ طلایی شده است سطر من و سطر تو و سطر باران

یک نیمکت نشسته دارم در خود جای دو نفر همیشه در من خالی است

هم رود خراب و مست راه افتاده هم کوه عصا به دست راه افتاده یک لحظه گذشتی از کنار دریا دنبال تو هر چه هست راه افتاده