بریده‌هایی از کتاب شاه خاکستری چشم

خزان به نجوا از میان درختان افرا تمنا می‌کرد: «همراهم بمیر!»

فریاد کشیدم نفس‌بریده «شوخی می‌کردم. اگر ترکم کنی، خواهم مرد.» با لبخندی شگفت، به‌آرامی، گفت، «نایست در باد.

اکنون بالش از هر دو روی گرم است.

آه در را نبسته‌ام. شمع‌ها را روشن نکرده‌ام. می‌دانی خسته‌تر از آنم که به خواب بیندیشم.

اکنون بالش از هر دو روی گرم است. شمع دیگری می‌میرد، کلاغ‌ها فریاد می‌کشند آنجا، بی‌سرانجام. همه شب هیچ نخوابیدم، خیلی دیر است به خواب بیندیشم.... چه سفیدی بی‌تابانه‌ای در ژرفای سفید پرده. سلام، بامدادان خوش!

مهمان همه‌چیز آن چنان است که بود: پوره‌های ریز کولاک درگاه پنجره را خیس می‌کنند، و خودم تازه زاده نشدم، اما مردی امروز به نزدم آمد. پرسیدم: «دنبال چه هستی؟» گفت: «تا با تو در دوزخ باشم.» خندیدم: «آه، بدبختانه، خیر، گویا می‌خواهی دچار بیماری شوم.»

خزان به نجوا از میان درختان افرا تمنا می‌کرد: «همراهم بمیر!»

آه، فردا خواهم راند آن نخستین سورتمه‌ی زمستانی را. *** شمعهای اتاق نشیمن خواهند درخشید در روز، لطیف‌تر. از گلزار هنرستان موسیقی دسته‌گلی دست نخورده خواهم آورد.

۲۶. مرزی هست رازآمیز در تنگنایی انسانی مرزی هست رازآمیز در تنگنایی انسانی، که هستی عشق، شور عشق، نمی‌تواند از آن بگذرد گرچه لب‌ها بر هم در سکوتی مقدس بسته می‌شوند، گرچه قلب‌ها دو تکه می‌شوند از محنت عشق. و دوستخواهی نیز درمانده است، و سال‌های سرخوشی با زبانه‌ی سر بر کشیده هنگامی که روح خود آزاد است، آشکارا می‌جنگد، با رخوت سست کامجویی.

آنان که می‌کوشند به آن مرز برسند دیوانه‌اند، و آن‌ها که رسیده‌اند سرشار می‌شوند از دلتنگی. اکنون می‌دانی، اکنون در می‌یابی، چرا با دلجویی‌ات قلبم نمی‌تپد.