بریده‌هایی از کتاب هری پاتر و فرزند نفرین شده

پسرم... پسرم بهترین اتفاق زندگیم بود. حق با شماست، این یه بی‌عدالتی بود. یه بی‌عدالتی محض. اگه شما تو این قضیه مطمئن و جدی هستین...

(هری در وضعیت وحشتناکی است. متحیر است که منظور از آن رؤیا دقیقاً چه بوده است.) جینی: هری؟ هری؟ چی شده؟ داشتی فریاد می‌زدی... هری: تموم نمیشن، اون کابوس‌ها رو می‌گم.

آلبوس: ما کاملاً مطمئنیم. ایموس: این می‌تونه خطرناک باشه. آلبوس: می‌دونیم. اسکورپیوس: می‌دونیم؟

هری: اونا آدمای فوق‌العاده خوبی بودن که عیب‌های بزرگی هم داشتن و خوب می‌دونی که همین عیب‌ها هستن که همیشه باعث میشن آدم‌های بزرگ حتی بزرگ‌تر از قبل بشن.

هری (به نرمی): کدوم گوری رفته بودی آلبوس؟

هرمیون: اگر بخشی از ولدمورت زنده مونده، در هر شکلی که باشه، ما باید آماده بشیم و این‌که من می‌ترسم. جینی: منم همین‌طور. رون: هیچی منو نمی‌ترسونه به غیر از مامان.

جینی استخونی و لاغر. جینی: ادب رو رعایت کن رونالد ویزلی، وگرنه به مامان میگم. رون: نمی‌گی.

تو می‌تونی با آل روراست باشی هری... اون به همین نیاز داره. هری: من فقط دوست داشتم اون یه‌کم بیشتر شبیه جیمز یا لی‌لی بود. جینی (به خشکی): آره، شاید نباید اونقدرها هم روراست باشی.

- سعی کن نمیری، پیرمرد. هری: ما همسن هستیم دراکو. دراکو: من بهتر موندم.

هری: نمی‌خوام بهت صدمه بزنم دراکو. دراکو: چه جالب، چون من می‌خوام بهت صدمه بزنم.