بریده‌هایی از کتاب جاسوس

مادامی که خطری وجود نداشته باشد، همه اهل مخاطره‌اند.

هیچ‌وقت عاشق نشو. عشق مثل سم است. به محض این‌که عاشق شوی، افسار زندگی از دست‌ات خارج می‌شود- دیگر قلب و ذهن‌ات مال کس دیگری می‌شود.

آرزوها همیشه بهای سنگینی دارند.

«بفهم از زندگی چه می‌خواهی و همیشه فراتر از انتظار خودت گام بردار. رقص‌ات را بهتر کن، خیلی تمرین کن و هدف بالایی برای خودت بگذار، هدفی که رسیدن به آن دشوار باشد. چون رسالت یک هنرمند همین است: رفتن فراسوی توانایی‌هایش. هنرمندی که آرزوهای کوچکی دارد و به آن‌ها دست می‌یابد، در زندگی شکست خورده است.»

ما زندانی زندگی‌های‌مان هستیم، زندانی گذشته‌ی‌مان، زندانی قوانینی که درست یا غلط می‌دانیم

عشق، بازی سرنوشت است و چهره‌اش باید در خفا بماند.

بزرگ‌ترین گناه‌ام این بود که سعی کردم استقلال و رهایی زنانه را در دنیایی تجربه کنم که مردان در آن حکمرانی می‌کردند.

همه‌ی‌مان خوب می‌دانیم که من نه به خاطر آن اتهامات احمقانهٔ جاسوسی، بلکه به این خاطر کشته می‌شوم که تصمیم گرفتم کسی باشم که همیشه آرزویش را داشتم؛ و آرزوها همیشه بهای سنگینی دارند.

همیشه رسم بر این است که یک فشنگ مشقی در یکی از اسلحه‌ها بگذارند تا همه بتوانند ادعا کنند که ضربهٔ کشنده را نزده‌اند

زنی که به من گفت زندگی ما تا آخرین لحظه از پیش برنامه‌ریزی شده است: متولد می‌شویم، به مدرسه می‌رویم و برای پیدا کردن همسر راهی دانشگاه می‌شویم. ازدواج می‌کنیم- حتی اگر بدترین مرد دنیا باشد- فقط برای این‌که مردم نگویند کسی تو را نخواسته است. بچه‌دار می‌شویم، پیر می‌شویم و باقی عمرمان از روی یک صندلی در پیاده‌رو، به تماشای رهگذاران می‌نشینیم و تظاهر می‌کنیم که همه‌چیز را دربارهٔ زندگی می‌دانیم اما نمی‌توانیم این ندا را در قلب‌های‌مان خاموش کنیم که می‌گوید: «می‌توانستی جور دیگری زندگی کنی.»